Diyabet İle Mutlu ve Sağlıklı Bir Yaşam Sürebiliriz
Merhabalar ben İlayda,
İlayda’nın hikayesini okuduktan sonra ben de size kendi hikayemi anlatmak istedim. O çok bilindik belirtiler bende de vardı. Bacaklarım ağrıyor gece sürekli tuvalete çıkıyor ve durmadan su içiyordum. Anlayamadık tabi neler olduğunu ta ki en son kafamı yastıktan kaldıramaz hale gelene kadar…
27.04.14 tarihinde 16 yaşında Tip-1 diyabet tanısı aldım. Doktor sonuca inanmamış bir daha test istemiş. Kan şekerim 496 çıktı. Ben olayın farkında değilim. Şekerimi düşürürler eve gideriz birazdan diye düşünüyorum. Doktor seni misafir edelim dedi iki gün İskenderun’da hastanede yattım. O iki gün kabus gibi geçti kimse inanamıyor bu yaşta şeker mi olurmuş diyor bizimse şeker hakkında doğru düzgün bilgimiz yok . Tedaviye Antakya’da devam ettik on dört günde oranın misafiriydim. Doktorum bizi çok iyi bilgilendirdi ama ben hastaneden çıkmaya korkuyordum.Taburcu olduktan sonra kendimizi iki poşet ilaçla baş başa bulduk. Annemin bu hastalığı öğrenme çabası olmasa ne yapardım bilmiyorum. Onun hakkını ödeyemem.
Eve kronik bir hastalık girdiği zaman herkes ona göre yaşar bizde de aynısı oldu. Yemek düzenimiz ve beslenme alışkanlığımız komple değişti.
Bugün 18 yaşındayım. İki yıllık diyabetli olarak stresli dönemler atlattım YGS-LYS beni ve şekerimi biraz hırpaladı 🙂
Sonunda ODTÜ’yü kazandım.
Ailemden uzakta 6 ay… Önceleri beni çok korkutsa da hayatımı düzene oturttum. Şekerim ve ben artık iyiyiz. Arkadaşlarımın desteğini atlamak olmaz onlar Ankara’da ikinci ailem oldular. Diyabete ek olarak tiroid yetmezliğim ve kolesterolüm var 🙂 İlaçlarım artık yaşam şeklim oldu.
Biliyorum bu blogu takip eden onlarca diyabetli ve diyabetli yakını var. Bizler bunun üstesinden gelebiliriz. Diyabet ile mutlu ve sağlıklı bir yaşam sürebiliriz yeter ki isteyelim ve umudumuzu kaybetmeyelim.
Sevgiler.
İlayda Akyıldız
test
15ocak 1992 yılında Ankara üniversitesi çocuk bölümünde tip 1 diabet tanısı konuldu sağ koluma vurulan iğnenin sürekli hayatımda olacağını ozaman düşünmemiştim babam öğretmendi 15 ocakta cebimizde bir kuruş para yoktu üniversite hastanesi ama bizden para istediler paramız olmadığı için senet imzalatıp hastaneye yatırdılar. Ve başlamıştı ailem için ve 10 yaşındaki Didem için yeni bir hayat.sürekli hiperglisemi yaşayıp hastanelik oluyordum doktorlarım sabah Didem çıkmaz diyip ailemi başımda bekletiyordu hatta böyle bi durumda ben yoğun bakımda onlar odanın önünde beklerken birden başka hasta kötü olmuş babam demiş Didem’i kaybettik. Çok şükür 34 yaşındayım ve şuan 7 aylık hamileyim. Bir erkek Bebek bekliyorum. Çok zor bir dönem bu dönem benim için ,çok zor geçiyor ama az kaldı. şimdi anlıyorum ben tatlı yemiyorum diye eve 25 sene tatlı sokmayan yemeyen anne babamın kıymetini. Hayat çok zor ama bunu kolaylaştıran da zorlaştıran da bizleriniz. Diabet bir hastalık değil sadece eksiklik bu eksikliği biz tamamlıyoruz.