Diyabet ve Psikoloji
Esra Hanım Merhaba,
Son yazınızda tip1 olmayı nasıl yaşadığınızı ve çevrenizin buna nasıl adapte olduğunuzu okuyunca kendimi tutamadım. Hatta üstüne üstlük oturdum bi güzel ağladım. Uzun da olsa paylaşmak istiyorum. Belki bu durumumu örnek sunup sitenizde dile getirir ya da ne bileyim yer verirsiniz bu sıkıntıya.
Siz hani özgürce yaşamışsınız ya, ben asla onu yaşayamadım. Hala da yaşayamıyorum. Ailem yaşatmadı bana bunu. 42 yıl diyabet olan annem bende diyabet olunca var gücü ile sakladı bunu herkesten. Çektiğim ve içine girdiğim duygu bunalımını anlatamam bile ya!
Bu konuda ailemi bilhassa annemi affetmeyeceğim. 22 yaşında diyabetle tanışmış, ona alışmaya çalışan, düşünce nolur yükselince nolur, insülin dozları ayarlanan, dozlarını oturtmaya çalışan genç bi kızın eş-dost akraba içinde şekeri düştüğünde tirtirr titreyen ellerle çay kahve servisi yapmaya çalışan haliyim ben. Biliyorum bende de hata var, ben haykırmalıydım diyabetim diye. Ama eşekten düşmüş gibi sersem haldeyken neye uğradığımı bilmezken pat die yöneten değilde yönetilen diyabetli olmuştum.
Diyabetin evveliyatında gördüğüm psikolojik tedavilerin getirisini, zaten stresle diyabetli olduğumu hesaba katmıyorum bile.
Aman bilmesinler, genç kızdır. Alan (evlenen) olmaz konumuna konuldum. Gittiğim misafirliklerde tuvalet köşelerinde insülin yaptım, şeker ölçümü yaptım. Hep gizlenildim. Bir defasında insülin kutuma eczanem ismimi yazmış. Aldım geldim dolaba koydum. Annem farkettiği anda aldı attı dış kutuyu. Neymişşş.. Dolabı açtığımızda birisi kutuyu görürde “aaaa Hümeyra şeker hastasııı” dermiş.
Anneme sorsanız benim iyiliğim için gizledi bunu. Defalarca tartıştım, defalarca yanlış yaptığını söledim. Hep savundu kendini. Sen herkesin içinde insülin yapabiliyorken ben neden tuvalet köşelerinde yapmak zorundayım diye sordum. Baştan gizledi, baştan kötü başlattı bu işi ve ben sonra çok da düZeltemedim. Balkona pankart asasım geldi yemin ederim diyabetim diye 🙂
Çok ama çok kızgınım bu konuda. Kırgınım aşırı. Geçmeyen bi yara gibi ciğerime oturdu ve 6 yıl olacak hiç azalmadı kırgınlığım aileme.
Bir defasında misafirlikte diyabetten konu açıldı. Ortamdaki teyzeler bilinçsizce fikir sallıyorlardı. Bilmem ne suyu geçiriyor insülin bıraktırıyormuş. Bilmem kimde diyabet çıkmış ama insülin vurmak istemiyormuş. Manasız buldum ve karşılık vermek istedim. Ve karşılık vermek isteyeceğimi çok iyi bilen annem tarafından dürtüldüm. Yani böle kimseye çaktırılmadan masa altından resmen uyarı ikazı aldım. Bana sus diyordu. Çünkü konuşursam o teyzeler öğrenecekti diyabetli olduğumu.
Onca yılın son sabır noktasıydı ve eve geldiğimizde kıyamet koptu. Ben kopardım o kıyameti 🙂 Aşağılanma duygusundan başka bi eziklik yoktu kafamda. Öylesine bağırdım ki aileme! Saatlerce yıllarca tuttuğum sabrımı sarfettim. Saatlerce ağladım. Bir daha beni gizlersen, bir daha saklarsan yüzüne bakmam dedim. Utanılcak evlat gibi hissettirdiler bana yıllarca. Yıllarca neden aşırı kilo alıp bi anda da verdiğimi kimseye izah edemedim. Yıllarca misafirlikte ve bayramlarda ikram edilen kolaları baklavaları tatlıları yemek zorunda kaldım ben yaaaa!!! Yani yaZzrken bile inanın inanılmaz öfke mutsuzluk hissediyorum Esra Hanım. O akşamki tartışmadan sonra dediğim gibi balkona pankart asma fikrim vardı lakin olmadı 🙂 Keşke olsaydı!
Sonra kendim bilinçlendim geliştirdim araştırdım buldum öğrendim, diyabetime alıştım ve kabullendim. Bugüne geldim. Belki de zihin yorucu bu sürecimi anlatmak istedim.
Çünkü… Ben diyabetli bir genç olarak anne babalara seslenmek istiyorum. Nolur bizi gizlemeyin! Artık ebeveynler çok bilinçli, şu siteyi takip ediyorum ne zamandır ve anne babaların yorumları beni inanılmaz mutlu ediyor. Belki hiçbiri çıkıpda biz gizliyoruz herkesten ama çocuğumuzun iyiliği için..demez. Ama ben genç bi kız olarak, evlat olarak, çocuk olarak sesleniyorum. Sakın gizlemeyin. Başkalarına söylersek çocuğum üzülür demeyin. Bırakın üzülsün! Çünkü hiçbir şey gizlenilmekten daha çok üzemeyecek! Bırakın çocuğunuz mücadele etsin sorulan sorularla, diyabeti etrafına anlatmakla. Başkaları öğrenmesin diye tuvalet köşelerinde iğne yapan, gizlenildiği için ağlayan, şekeri düşünce ağzına şeker atamayan, “yok ben içmeyeyim ısrarlarıma rağmen “aaaa Hümeyra iç lütfen” dayatmaları ile kola içmek zorunda kalan, misafirlikte tabağındakileri ye ye ye ye! diye zorlayan teyzeler sayesinde hamur işleri yiyen, diyabete alışamadan, ne olduğunu anlayamadan, bir ayıpmış gibi kusurmuş gibi sindirilmeyi öğrenen (öğretilen) genç bi kızdım ben.
Eğer olur da bu yazımı yayınlarsanız Esra Hanım, cümlelerimle seslenmek haykırmak istiyorum. Olurda eğer bu satırları okuyup, diyabetli çocuğunu gizleyen, iyilik olduğunu düşünen varsa; iyilik değil yaptığınız. Gurur duyun bizimle, diyabetle kısıtlamayı değil özgür olmayı deneyin! Ben diyabetli bir birey olarak başkaları için değil kendim için yaşamayı öğrendiğimde asla telafisi olmayan kızgınlık ve kırgınlıklarım kaldı zihnimde. Siz anne/babalar çocuğunuza bunları yaşatmayın. Bilinçsizliğe kurban etmeyin bizleri.
Sanırım şu an herkes aileme öfke püskürür vaziyettedir 🙂 Tüm bunlara rağmen onları çok seviyorum. Bu diyabet mevzumuz çok garip bir kırgınlık. Eminim bu kadar ağır duygulandığımı hiç düşünemediler. Çok kızmayın onlara 🙂 42 yıldır diyabet ve birçok komplikasyona girmiş bi anne kendisi. Organlarının bir çoğu artık işlev sağlamıyor. Göz ve böbrek annemdeki en büyük sıkıntımız. Üstüne üstlük yakın zamanda tip2 teşhisi konmuş bir de babam mevcut elimizde. Çok şeker bir aileyiz artık 🙂
Hümeyra
Hümeyra nın yazdıkları diyabetli biri olarak ve diyabetli bir çocuk annesi olarak beni çok sarstı.Ailesi adına O ndan özür dilemek isterdim.Ben 11 yıldır diyabetliyim, oğlum da 1 yıldır.Tüm arkadaşlarım, akrabalarım diyabetimizi zaten biliyor.Ancak ben yeni tanıştığım insanlara bile anlatıyorum.Bu asla utanılacak bir durum değil.
Merhaba Hümeyra,
Mailini alır almaz üstün körü bir göz attım.
Gözüme ilk takılan cümlelerin; ‘Siz hani özgürce yaşamışsınız ya, ben asla onu yaşayamadım. Hala da yaşayamıyorum.’ oldu. Ve bir an kendime çok kızdım. Bu kadar rahat anlatmasam mı tip-1 diyabetimi diye! ‘Bak, senin tip-1 diyabetli dünyan gibi değil dışarıdaki dünyalar. Sen neleri ahhh ederken bak neler oluyor.’ diye söylenip durdum kendime.
Sonra; ‘sen böyle paylaşımlarda bulunmasaydın belki de Hümeyra gibi birçok takipçimiz yazılar yazıp blogta yayınlamayacaktı. Fitili ateşlemesi gereken birine ihtiyaç var. O da ya sen oluyorsun ya da bir başkası.’ diyerek de kendimi rahatlatmaya çalıştım.
Ama sen her ne kadar kızmayın desen de ben çoook kızdım ailene. Hem de çoook. Yine de her ailenin aldığı kültür ve yaşam koşulları ve hayat bakışlarının da farklı olması gerektiği geldiği aklıma. Ne yapalım? Sizin aileniz de bunu doğru buluyor. Hayatta tek doğru yok ki!
Bir gün elimizde pankartlarla eyleme yapacağımızı da hayal etmeye başladım. Elimizde pankartlar. Tip-1 Diyabetliyiz Biz. Bizi Duyun. Tip-1 Diyabetimi Gizlemiyor. Sen de Gizleme gibi sloganlar geldi aklıma.
Ya da; Anne. Baba. Beni Gizleme. Ben Tip-1 Diyabetliyim sloganı.
Umarım sana blog olarak elimizden geldiğince destek veriyoruzdur. Bir nebze yol arkadaşlığımız oluyordur. Ama unutma. Ben her zaman tip-1 diyabetli Esra Avcı olarak yanında olmaya çalışacağım. Mailimi biliyorsun zaten 🙂
Sevgiler
Facebook Yorumları
Canan Aytan: Çok iyi bilirim o hissi en acısı ise kimsenin bunu anlayamaması. 2 dakika önce iyi olanın bi anda rahatsızlanması ya da sonrasında glikometredeki rakam ideal çıksa da ardından gelen halsizliği kimsenin anlayamaması. Rabbim herkese sağlık versin
Emine Ermumcu İnsanların seni anlamaması gerçekten zor bir durum yalan söyledigimizi dûşünenler var malesef bu zorlukları yaşıyoruz
Çapulcu Samet Kurhan TC Kendinde olmayan ne bilir karşısındakinin çilesini…
Emeğinize sağlık harika bir yazı yani yaşanılan,hissedilen genel duygularımızın cümlelere yansımış çok güzel bir örneği ..
MerhabalAr
Aslinda benim bile 6 yil geçmesine rağmen hala daha bilmeyen çok çok yakin akrabalarim var. Ama annemi anliyorum biraz bilincsiz insanlar herseyi anlatamazsiniz anlatsanz anlamayacaklar. O yüzden hala daha haberleri yok.
Sizinki apayrı bisey gerci o kadar değil ama bilmelerine ragmen eşimin akrabalari yaninda sekerimi hic olcmedim igne olmadim. Disarda yemek yerken tanımadığım insanların yanında gosterdigim rahatligi onların yaninda gosteremiyorum nedense.boyle geldi boyle geciyor. Oyle cok cok rahat yasayamiyosun……
diyabetini sizin gibi yasayan kesim cok azdır sanırım ben hümeyra hanım gibi uzun uzun yazamasamda yinede tek şansım ailemin gizlememeleriydi hatta artık her yerde kızımın sekeri var diye haykırıolardı ama bu bnm canımı sıkan bi haykırmaydı çünkü kızım hasta çalışamaz evlenemez allah korusun biz ölürsek ona kim bakar gibi bi haykırmaydı bu çok kırgınım onlara ama kızmıyorum çünkü kendilerince benı koruyolardı ama zamanla gördüler benimde kendi ayaklarımın üstünde durabildiğimi bu bile kırgınlıgımı hafifletio mutlu ediyo beni çünkü artık güveniyorlar bana diyabet konusunda:))
Evli ve 5 çocuklu bir arkadaşım var. Hem de fıstık gibi 🙂
Pilot, şoför ya da asker olamazsınız ama başka herşey olur ve çok da sağlıklı yaşarsınız. Selamlar ŞEBNEM (diyabetli annesi )
ben o zamanlar istanbuldaydım çocuktum diyabet çıktığında kendi çocukluk arkadaşlarım hasta diyabetli bu hasta bulaşır bize diye dalga geçerlerdi hatta bir komşu arkadaşlık yaptırmazdı kendi bile dalga geçerdi en sonunda o komşu kaza geçirmiş ve ayağı kopmuş hala bilinçsiz insanlar var bilmiyorum Allahın işi herşey Allahtan benim şimdi iş arkadaşlarım sağolsunlar şekerim düşünce hemen müdahale ediyorlar çünkü hepsi bilinçli yükseldiğinde anlıyorlar ama hala o günler aklıma geldikçe üzülüyorum çünkü dışlandım neden DİYABETLİYİM diye
Allah yardımcımız olsun bizi anlayan oldukça kimse üzemez biz diyabetlileri hümeyra hanım diyabet asla utanılacak bir hastalık değil aslında sizi anlayamayanlar anlamak istemeyenler utansın gerçekten üzüldüm hala anlayamayan insanların olmasına onlar üzülsün
7 sene önce memur olurken diyabetli olduğumu saklamıştım çünkü dalga geçilir yine aynı şey başıma gelir diye ama asaletim tastik olunca herkese söyledim çünkü bilinçlensinler diye ve herkes destek oldu ailem de çok korudu kolladı beni
benim eşimde diyabetli biz birbirimizi anlayarak evlendik severek evlendik biz birbirimize biz diyabetli olsak da olmasak da birbirimizi anladık sevdik ve birimizin şekeri düşse birbirimize müdahale ediyoruz ve diyabet olsun ya da olmasın eşimde bende birbirimizin yanındayız
Bazı yorumlardan anladığım kadarıyla sadece ben gizlenilmek durumunda kalmamışım 🙂 sadece kendimin bu durumda olduğunu sandım hep. Sevinsem mi üzülsem mi bilemedim 🙂 yazıyı yazarken sanki o günlere dönmüşcesine bir sinir harbiyle yazmışım. Şimdi okuyunca baya hararetli olduğumu anladım. Ailem ben ne üzüntü çekersem benle beraber üzüldüler eminim, ama anlayamıyorum işte gizlediklerinde bana iyiliği nasıl yapıyorlardı? Bazen hak verdim. Bazen o bitmek bilmeyen yorumlarıyla teyze amca akraba kişileri neler neler demişlerdi. Bigün endokrin bölümünde sıra bekliyorum. Etrafıma baktım tek genç benim. Yanımdaki teyze kişisi sordu, endokrin için bekliyorum dedim. Neyin var? dedi. Diyabetim dedim. Vah yavruuuum bu genç yaşta nerden buldun bunuuu dedi acıyarak 🙂 valla teyze o beni buldu. Geri iade etme hakkım yoktu dedim.
Yani annem haklıydı bazen, herkes bilmesede olurdu. Çünkü hiç bi zaman aykırı bi tip olup herkese çatır çatır cevaplar verebilen insan olamadım. Çok hassastım, ailem incinirim baş edemem insanlarla die düşündü muhtemelen. Ama bu o kadar yıpranmışlığımın telafisi olamadı.
Haa bu arada bana acıyan teyzede diyabetliymiş 🙂 O nerden bulduysa artık.
Mailimi yayınladığınız sıkıntıma ırtak olduğunuz için çok teşekkürler Esra hanım. En azından geniş bi kesime seslenebildim ve eminim kendine pay biçenler oldu bu yazılanlar karşısında.
Herkese çok teşekkür ederim. Sevgiler…
yani ben anlamıyorum kız çocuğu alan evlenen olmaz ne demek asla ve asla anlam veremiyorum. Almasınlar ne olacak o ömür boyu benim evladım umrumda değil onun bir gözyaşı ve sıkıntısı benim için önemli olan…hele böyle savunmasızca yakalanılan bir hastalık için yani inanamıyorum çevre kültür tabu ayıp günah….ne olursa olsun anneliktir ön planda olan kusura bakma ama ben kızdım ailene 🙁
Bunun tam tersini yaşadığım 24 senem var. Ben diyabet teşhisi alır almaz babam işin içine girdi. Vakıf ve dernek kuruluşlarına katıldı, kongrelere gitti. Gazeteci olduğundan Tip 1 diyabet üzerine haberler yaptı. Ben sanırım çok şanslıymışım. Ondan aldığım bayrakla da ben şimdi elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Sanırım hepimizin uğraşması lazım ki aileler artık bunu utanılacak birsey gibi görmemeli. Ama katedecek çok yolumuz var
Sevgili Hümeyra,
üzülerek okudum yazını. annelik o kadar güzel ve o kadar da zor.ki…annenin uyguladığı tutum çok yanlış.ama kendine göre doğru.senin için en doğru olduğuna inandığı için öyle davranıyor eminim.biz anneler canımızdan çok sevdiğimiz yavrularımızın kılına zarar gelmesin isteriz.evladımızın mutluluğu için bütün dünyaya meydan okuyabiliriz.bilmeden fark etmeden yanlışlarda yapabiliyoruz.benimde diyabetli bir oğlum var.16 senedir kalbim onun için çarpıyor. ama çaresizlik…… bir şey yapamamak….annelerin içi çok yanıyor…çaresizlik kahrediyor.
esra hanıma sonsuz teşekkürler …birbirimizi anlayabileceğimiz yorum yapabileceğimiz bir site miz var.
benim tavsiyem annenizle bütün hissettiklerinizi konuşun tartışın içinizde biriktirmeyin.ben isterdim ki oğlum benimle konuşsun.eminim beni üzmemek adına tek kelime konuşmuyor.ne hissettiğini bilmek istiyorum .nasıl davranmanız gerektiğini bilmek istiyorum.oğlum evli bir çocuk babası.eşi ilede çok paylaşmıyor.erkekler ağlamaz diye yetiştirdiğimiz için belkide.yani yine suç annelerde. aaaahhhhh annelik ne ulvi bir sevgi.9 ay okşayarak karnınızda büyütüyorsunuz …sonraaaa gözünün içine baka baka bir zarar gelmesin diye….ömür geçiriyorsunuz nefes aır verirken bile onu düşünüyorsunuz……amaaaaa koruyamıyorsunuz mevlamın dediği oluyor. kolay mı canınızın taaa içinin acı çektiğini görmek.evet inüsülün diyabet için olmazsa olmaz…ama psikoloji de çok önemli.teşhis konduğunda diyabetlinin de yakınınında profesyonel destek alması lazım.maalesef böyle bir uygulama yok. onun için de çok kıymetlilerimize bilmeden yanlış davranabiliyoruz. isterdim ki evladım benimle konuşsun ağlasın zehirini akıtsın.sevgiler paylaştıkça artar üzüntüler azalırmış.ağlamak kötü değil.insan olmanın gereği.9 sene önce küçük oğlumu kaybettiğimde ilaç verip uyutmak istediler kabul etmedim .doğduğunda sevincini nasıl doyasıya yaşadıysam acısını da aynı şiddette yaşamak istedim.inan hayatta evlattan daha büyük bir sevgi yok.karşılıksız seven sadece anne.ben yanarım yavruma yavrum yanar yavrusuna.dünyanın kanunu bu.annenle hesabını bitir ve mutlu ol.
bütüüün şeker çocuklarımı çoook seviyorum.diyabet zeki insanların kafası çalışanların hastalığı.ben bütün diyabetliler için ne lazımsa yapmak isterim ama ne yapacağımı bilmiyorum……
sağlıkla sevgiyle kalın.
Süheyla hanım, içten tavrınız için teşekkür ederim.. Dediğiniz gibi annemle hesabımı bitireli çok oldu. Detaylıca yazıda yazmayınca halen kırgınmışım gibi göründü ama değil. Aştık beraber bu önyargıyı. Başkalarına göre değil kafamıza göre yaşamamız gerektiğini, elalem ne der diye düşünmeden adım atmayı karşılıklı öğrendik artık. Benimkisi bir iç burukluğu. Eminim illa ama illa her diyabetlinin canını sıkan bir yorumcu olmuştur hayatlarında. Annem onlardan korumak istedi beni.
Ay ben gitgide üzülmeye başladım 😀 çok hararetli bi mail sonucu herkes anneme şimdi kızdı. Yazık duysa üzülüürrr 🙂
Olabilir, hepimiz hata yapabiliriz. Anneler hata yapmaz die bir kural yok. Herkes aynı pencereden bakmaz hayata. Mühim olan arada yanına gelip ordan nasıl görünüyor dur bi bakayım bende diyebilmek.
Dilek Tokel, bunu almak istemeyenlere sormak lazım. Üstelik ben bu duruma maruz kaldım biliyo musunuz. Aslında bu önyargıyı oluşturanlarda insan, önyargıdan evladını koruyanda insan. Ben bizzat şahit oldum. Güya (!) arkadaşım olan bir kişi geldi dediki, ” birisi seni sordu. Nasıl kızdır Nasıl ailedir. Bi tanışılsa dediler. Bende dedim ki, ama o şeker hastası. ” beynimde şimşekler kıvılcımlar çaktı volkanlar patladı inanın. Sizce bu önyargıyı oluştururken kim hata yapıyor? Koruyan anne mi? Ama o şeker hastası?! diyen mi..
Toplumumuz böle insanlarla dolu malesef.
evet malesef diyabetli olduğumu söylüyorum vah bu yaştamı diyen insanlar var ve o insanlar yüzünden sakladığım çok oldu ama onlar kaybetti asıl suç olan diyabetliye acımak küçümsemek asıl küçümseyen insanlar kaybediyor şimdi çok şükür diyabetimi bilen herkes bana destek yardımcı düşse yada yükselse anlıyorlar ve eşim olsun arkadaşlarım olsun müdahale ediyorlar
Hümeyra merhaba,
Sana çok kızgınım, neden yazıyı daha çok uzatmadın hıı 🙂
Diğer arkadaşları bilmem ama ben aileni ki, özellikle anneni hiç mi hiç suçlamadım.İnsanı bilmediği bişey için suçlamak çok apsürt gelir bana.Einstein demiş ya önyargıyı parçalamak atomu parçalamaktan daha zor.Bence annen kendinde yaşadığı olumsuzluklarla seni karşı karşıya bırakmak istemezken, farkında olmadan seni daha bi incitmiş. Nedense kız çocukları her alanda hayata hep sağlam sağ kroşe yiyerek başlıyor.
Bir de nedir bu insanlarda pankart asma merakı acaba;)
“Çok şeker bir aileyiz artık :)” çok hoşuma gitti. 🙂
Sana ve ailene şekersiz bir hayat dilerim.
Evet maalesef diyabetli kiz cocuklarini sevgili ogullarina layik gormeyen beyinler mevcut. oyle yuzeysel insanlar var ki buna hayatimin her safhasinda sahit oldum.erkek arkadasimin annesiyle yeni tanismistim.uzerimdeki kibirli bakislarini hic unutmuyorum.beraber bi kafede oturuyorduk.ne oldu bilmiyorum gayri ihtiyari cebimde bulunan portakalli sekeri cikarip agzima attim.arkadasimin annesinin o kibirli bakislari saskinlik icinde bana yoneldi.seker hastasimisin sen dedi.hayir diye karsilik verdim.ama ifadesinin bu kadar saskin olmasi ve sorus seklinin kiriciligi beni allak bullak etmisti.ya seker hastasi olsaydim ne olucakti.hepiniz tahmin edersiniz herhalde.bu cahil zihniyetlerden diyabeti bir virus gibi gormemesi beklenemez.aradan yillar gecti.evlendim.dunyalar guzeli kizim oldu.1 yasindayken tip 1 diyabet le tanistik.simdi 21 aylik kuzum.ve onu yerlere goklere sigdiramayan babaannesi sokta.kabullenmek istemiyor,yok sayiyor.kim dersiniz bu kadin.yillar once oglunun kiz arkadasi seker hastasi mi acaba diye odu kopan kadin.ilahi adalet mi demeli ne demeli bilemiyorum.
Yaziyi okudum,saskinlik,kizginlik,nutkumun tutuldugu yerler oldu nasi yani ya dedigim, ama su bir gercek bizim yurdum insani ön yargilariyla meshur maalesef durum bu 🙁
Sansliyim belki Diyabete cok da yabanci olmayan bir ailem var,ama bende 2 isitme engelli kiz cocugu Annesiyim,benimde Kayinvalidem ve Esimin Anaannesi bu durumu kabullenemiyorlar, ben ne kadar normal davranmaya calisirsam onlar o kadar gizlemeye calisiyorlar, isitme cihazlari görünmesin diye 40 derece sicakta kizlarimin sacini örmeme izin vermek istemediler,icimdeki canavarla tanismak zorunda kaldilar :))
Bana da keske hemen igneye baslamasaydin bagimli olursun diyenler oldu, ben ironik cevaplar veriyorum bu durumda “hii ya baslamasaydim dimi, bi kösede kuruyarak ölmeyi bekleseydim de insulin bagimlisi olmasaydim ya yaaa” diyorum, saskin bakislar kem kümler falan :))
Selamlar bu siteyle biraz gec tanıştım sanırım. Bende kirginligimin etkisiyle google a gelişi güzel yazdım derdimi buraya attı beni. Tıp 1 diyabetim yakın zamanda evlenmeyi düşünüyorum 28 yaşındayım deprem zamanı stres kaynaklı buldum(teyzemizin dediği gibi) bu hastalığı. Evlenmeyi düşündüğüm insanla 2 yıl oldu görüşeli. Nihayet okul falan derken evlilige fırsat bulduk. Ailesiyle ailem tanisacaklar ilerleyen günlerde. Sevdiğim insan bana şeker hastası olduğunu aileme söyleme dedi o an içimde kırılan dökülen birseyler oldu. Neden dedim söyleme dedi kusur olarak mı görecekler yada sen öyle mi görüyorsun dedim. Hayır yanlış anladın öyle düşünmedim sadece bilmesinler dedi seni rahatsız edecek şekilde konuşurlar dedi. Toparlamaya çalıştı gönlümü almaya çalıştı ama bu tavrinla eksik hissettiriyorsun dedim kusurlu goreceklerse olmasın dedim. O kesinlikle yok öyle birşey dedi teselli etmeye çalıştı. Ama kirginligim gecmiyo ne yapmalıyım Ailene söyle sonra gel mi demeliyim? Ben kimsenin bana acimasini yada kimsenin beni eksik görmesini umursayacak biri değilim eşim olmasını istediğim için çok kırıldım abartiyor muyum beni sevdiğini biliyorum benim için çok mücadele etti zorluklarla sevdiğinden eminim ama beni anlaması için nasıl bir yol izlemeliyim?