Öncelikle böyle bir site yaptığınız için size çok teşekkür ediyorum 🙂
Ben 23 yaşındayım. Tip 1 diabet tanısı 1 sene önce konuldu ve şeker hastalığına başlama hikayem zayıflamaya karar vermem ile ortaya çıktı.
Bunun için önce diyetisyene gittim. O da tahliller istedi. Kanımda kolesterol normal çıktı. Tansiyon, her şey normal çıktı. Şekerim hep 300 250 arasında çıkıyodu. Hep susuyor tualete gidiyordum.
İlk başlarda anlamadım. Çünkü hastalık hakkında bilgim yoktu.
Bu şikayetlerim 5 ay devam etti. Durmadan su içiyor ağzım kuruyordu ve diyet yaptığım içinde zayıflıyordum. Bir gün uykumdan mide ağrısıyla uyandım ve boğazım yanıyordu durmadan. Nefes alamıyordum. İstifra etmemle birlikte o gecenin sabahında uyanamadım. Zor bir şekilde kalktım. Pantolonumu giymeyi bırakın adım atamıycak haldeydim. Taksiyle hastaneye gittik ve ben hastaneye odama yürüyerek değil tekerlekli sandelyede girdim. Doktorum şeker komasına girdiğimi şekerimin 500 oldugunu söyledi. İki hafta hastanede yattım. Tam 20 ile 25 arası serum yedim. İnsülin ignesi de çabası. Gün geldi kolum delik deşik oldu şişti serum gitmedi.
29 kilo vermiştim hastaneden çıktığımda. 9 kilo geri alarak çıktım. Çok ağladım. İnanın psikolojim bozuldu. Hastanede nasıl iğne vurulacağım öğretildi. Evime geçtiğimde düzenli ölçüm yaptım. Bazen 39lara düştüğü oldu alışma sürecinde ama artık alıştı bünyem. Bi sıkıntı çekmiyorum. Düştüğünü anlıyabiliyorum.
Hasta olduğum için bir çok işyeri beni almadı ve gerçekten kimse beni anlamıyo. Kafana çok takıyosun diyolar.
Gerçekten hasta olmayan hastanın halinden anlamıyor. Olumsuz yönleri oruç tutamıycaksınız. Bu hep içimde bir üzüntü olarak kalıcak. İnsanlar sizi hep acınası gözle bakıyo. Bir çok organlara zararları var. Olumlu yönleri ise benden daha kötü hastaların oldugunu düşünerek Allaha şükretmek….
Zeynep Erhan
Bende 23 yaşındayım ve banada diyabet tanisi koyulali 1.5 ay oldu. Bende 3 -4 hafta cok su icmeye başladım ve sürekli lavobaya gittim ve 7 kilo verdim. Hastabeneye gittim seker yuklemesi yapti seker 600 cikti. Ama hic birsey hissetmedim. Sonra doktor Cerrahpaşa tip Fakültesine gönderdi. Direk insulin dedi ve ben sok.oldum. cunku ailemde seker hastasi bile yok ki insulin kullanmak bana agir geldi. Halada öyle. Çünkü sürekli bir makinayla geziyosun ve kan ölçüm cihaziyla. Gercekten zor bir hastalik ama Allah a şükür. Vardir bir bildiği. Tam sabır hastaligi. Sabredersek bir gun tedavisi bulunacak inşallah.
Zeynep Hanım Merhaba,
Aslında herkesin sizi ya da bizi anlamasından ziyade biz kendimizi anlıyor muyuz? Kendimizi daha doğrusu tip-1 diyabetimizi iyi yönetebiliyor muyuz? Bence çevreden ziyade “biz” daha önemliyiz. Acınası gözler, garip bakışlar neden umrunuzda olsun ki? Niye?
İş yerleri konusunda ise aslında eğer ‘engelli’, ‘özürlü’ ya da bizim blog olarak tabirimizle ‘öncelikli’ raporu alırsanız bir kurumda işe girmeniz daha kolay olur. Maalesef tip-1 diyabet çalışmaya engel olunabilecek bir hastalık gibi görünüyor.
Sevgiler
Merhaba,
Ben de 24 yaşında 1.5 aydır tip 1 diyabetliyim. Tanı konulmadan 2-3 hafta önce benim de aynı şikayetlerim vardı ve şekerim 580 çıktı. Acildir, gözetimdir derken 1 hafta kolumda her gün 4’er serumla zaman zaman ağlayarak, zaman zamanda imza atıyım da çıkartsınlar beni diye anneme yalvararak, kabullenemeyerek geçti. Neticede artık diyabetliyim 🙂 İnsülin kullanmaya başladıktan sonra en fazla 320’i en düşük 40’ı gördüm. Samatya’da Dr. Mustafa Boz’a gidiyorum. Cuma randevum var, böbreklerim ağrıyor ve geçenlerde alt dudağım uyuştu. Bakalım ne diyecek?
Son olarak şunu söylemek istiyorum arkadaşlara kesinlikle katılıyorum, acıyan bakışlar benim de üstümde bi’ de hep abarttığımı söyleyenler var tabii. Hasta olmayan birinin bizi anlaması çok zor ama siteye her girdikçe daha umutlu ayrılıyorum, kendinden bir şeyler görmek çok iyi geliyor.
Teşekkürler.
ben de 24 yaşındayım bana da 16 aralıkta diyabet teşhisi konuldu yani yaklaşık 2 buçuk aydır diyabetiğim. ayrıca ben de ailede hatta sülalemizde numuneyim benden başka kimsede tip-1 diyabet görülmedi 🙂 ruhsal olarak herkes zor bir dönem geçiriyor teşhis konulduktan sonra. ama alışıyor insan zamanla her şeye. ilk başta kendine acımayı ve kendini eksik hissetmeyi aklından çıkarmak gerekiyor…