Adım Yağmur. 06.06.1994 doğumluyum. Nisan 2013 ten beri tip1 diyabetliyim.
680 açlık ölçümü ve 13.1 HbA1c ölçümü ile tanı konuldu. Bu esnada 1 hafta hastanede yattım ve 30 ar ünitelik novomixe başlandı. 3 ay boyunca gerek yeni olması gerek iğneler nedeniyle sık sık hipoglisemiler yaşıyordum. Haziran sonunda 18 ölçümle komaya girdim.
Üniversite okuyorum bu arada. Ailemden uzakta hastane ve tip 1 deneyimleri oldukça zor… Temmuzda endokrin kontrolüne alındım ve 10 gün daha hastaneye yattım.
Şu an sabah 10 öğlen 10 ünite HumulinR ve akşam 14 ünite Novomix30 kullanıyorum. Henüz gece insülini kullanmadım. Vücudumda başka hiç bir sağlık problemi yok. Ancak şuan HbA1c 16 civarı. Çünkü dikkat edemiyorum. İğnelerimi aksatıyor, kaçamak boyutunu aşar şekilde besleniyorum.
Sizden öneri ve destek bekliyorum, teşekkürler
Yağmur
Yağmur,
Ben de 89’lu bir tip 1 diyabetim, 2013 Kasım itibariyle. Sen o kadar iyi anlıyorum ki…
Yaptıkların çok doğal. İnsan kendini kafese kapatılmış gibi hissediyor.
Ben de çok kötü beslenen biriydim. Patates benim her gün kesin bir öğünüm oluyordu hatta çoğu kez birden fazla.
Birden asla patates yiyemezsin dediler. ASLA!! Nasıl yani? Hayatın boyunca bir besini asla yiyemeyecek olmak ne demek?
Hiç bir halden alamayan insanlar için bunları söylemek o kadar kolay ki! “Ama sağlığın için canım…” Yok işte o iş öyle olmuyor.
Ölçülü yediğin sürece yasak yok. Bunu tüm cahil cühela tanıdıklarına defalarca anlat. Ne yemen gerektiğini senden iyi kimse bilemez. Kiminde bir yiyecek kontrollü yükseltirken şekerini, diğerinde hızlı olabilir. Kendini tanımaya çalış. Başkalarının ne dediğini de umursama. “Onlar” hep konuşurlar çünkü. Hayatındaki tek asla da iğnelerin olsun. Asla saatlerini aksatma.
Sevgiler. Çok çok öptüm 🙂
merhaba öncelıkle gecmıs olsun ben 6 yıldır tıp1 diabetliyim ilk 2 senemı senın dedıgın gıbı gecırdım hastalıktan bır haber ıstedıgımı yıyıp ıcıyordum hba1c 11 den asagı ınmezdı sonra fitnes ile tanıştım ınsulın pompasına gectım bu sporu hayatım halıne gelınce dıetıme cok sadık oldm hayatımı degıstıren fıtness oldu dıyebılırım kendıne bi uğraş bul ve bazı şeyleri geçte olsa idrak edeceksin diye düşünüyorum herkesin üzüldüğü bunalım gecırdıgı zamanlar vardır onemlı olan bu zamanlardan sağ olarak çıkmak
Merhabalar seni üzmek ya da psikolojik olarak etkilemek istemem ama ben de 93 lüyüm ve dokuz yıldır tip 1 liyim. İğnelerle yaşıyoruz evet bende senin gibiyim defalarca kez hastanelerde yattım artık o kadar alıştım ki bazen acile gitsem hangi ilacın nasıl uygulanacağına kadar serumun nasıl takılacağına kadar biliyorum ve bazen inan ki hemşirenin yaptığı yanlışı düzeltebiliyorum :). Bazen çok dikkat ediyorum bazen etmiyorum seni çok hatta tüm tip birlileri çok iyi anlıyorum. Bazen çileden çıkarıyo bunalımın en üst noktasına geliyosun psikolojik destek almanı gerektiren zamanlar oluyo düşe kalka yaşıyosun. Ama sürekli böyle sağlıksız yaşamak nereye kadar diyosun bi organına zarar verince mi pişman olucam diyosun işte bu zamanlar dikkat ediyosun sonra boşveriyosun tabi ki çok zararlı çok kötü bir durum. Bende bazen insülin yapmıyorum şekerimi ölçmüyorum sonum hastanelik oluyo tabiki gerçekten bende nasıl ne yapacağımı bilmiyorum çok sıkıldım böyle yaşamaktan yükselmesi ayrı bi dert düşmesi ayrı sıkıldım…
Merhaba.benim tip1 diyabetli 4.5 yasinda cocugum var, yazdiklarini okuyunca hastane gunlerimize geri döndüm.teshis konuldugu zaman oglum 3 yasindaydi.oradaki tipik egitimleri bilirsiniz.bu yemek listen, bu insulin dozun.kesin uyman gereken kurallar…ama benim aklimda kalan ve sık sık da dusundugum bir olayi paylasicam.o egitimlere 10 yasinda bir kiz katildi.annesi yemek konusunda başa çikamamiş hastaneye yatirmiş. Kız 2 yıldır tip1 li ve ne söz dinliyor, ne laf anliyor, asi, bosver mis. Annesiyle sürekli tartışıyor. Sonradan öğrendim ki annesi mutfağın kapısını kitliyormus sürekli. Kız annesine dönüp ama siz tatlıları yapıp yiyorsu nuz bana vermiyor sunuz diyordu.asil vahim olanda eğitimi veren diyabet hemşire side kızı azarlayip ama sen onları nasıl yersin bak listede varmı onlar.bana da dönüp bunlar işin kurnazliginida bulmuşlar 1 ünite fazla yapıyor çikolata yiyor, cips yiyor. Ozaman daha teşhis konali 2 gün olmuştu anlama mistim ama şimdi dehşete düşüyorum bir anne yavrusu yemezken, yiyeme zken nasıl boğazından geçerde gizli gizli yer kapıları kitler, suç lu o küçük kızmış gibi bide azarlar.asil o eğitim hemşire si ne yiyecek planlar dozunu ayarlar yer demek yok liste 10 üniteye ya o 11 yapamaz kendini tutacak yemesin demesi nede kolay.bunu neden anlattım. Çok şükür ilacı var.uygun planlama ile benim cocugum da herkez gibi yiyebilir neden yemesin ki. Inan sukret men gereken ole çok şey varki. En azından seker kontrolünü kendin yapiyorsun, hipo larını hissedebilirsin, insulin lerini kendin yapabilirsin .bizim gibi küçük çocuğu olanlar bunların hepsini hissetmek zorunda.ama herzaman sukrediyorum onun gibi güçlü bir oğlum var. Hergün onca ölçüme, insülin e rağmen hayata dört elle o minicik elleriyle tutunuyor. Herkezin hayatta bir imtihanı var.guclu ve savaşçı olmak lazım. O kadar kolay pes etme sakin.
Arzu Hanım Merhaba,
Dediğiniz gibi nasıl muamele olduğunu biliyorum. Benim de tabii başıma geldi. Yazdığım gibi bana yiyemezsin dedi. Sağlığımız için evet ama insan kendine dur diyemiyor bazen. Yok artık dedim satırlarınızı okurken. Çok merak ediyorum gerçekten halden anlamadıkları için mi yoksa kendileri de bu kadar katı kurallarla hayat sürdürebildikleri için mi bu şekilde davranıyorlar.
Belki henüz çocuğunz küçük diye “bir anne yavrusu yemezken, yiyeme zken nasıl boğazından geçer” diyorsunuz ama ben sizin gibi düşünmüyorum. Çünkü çocuğunuz da bir birey ve hayatta edindiği roller var. Karşındakiler her zaman sizin gibi anlayışlı olmayacak. Okulda, sokakta tüm arkadaşlarının biliçli olmasını beklemek yanlış olur.
Ben anneme hastanede tedavi görürken bile çikolata, muz gibi GI yüksek şeyleri çekinmeden yemesini öneriyordum yanımda. Aksi taktirde kendimi eksik hissediyorum. Belki benimle de alakalı bir durum. Bu bir şekilde dışlama bence. Ötekileştirme. Ben normalim yiyebilirim ama sen Anormal olduğun için senin yanında yemiyorum.
Tabii bunlar benim düşüncem kesinlikle söylediklerinize saygım var, annemlik farklı bir olgu. Eminim zaten içinizden gelmiyordur. Ama bir de bu açıdan düşünmenizi tavsiye ederim.
Sevgiler. Bebişinizi öpün benim için 🙂
Merhaba .benim oglum 6.5 yaşında 2013 temmuz ayında tanıştık diyabetle zorlu geçen günler onu yemeyecek bunu yemeyecek resmen şok yaşamıştım. doktora anlamayan gözlerle baktığımı bile bilmiyorum taki bana azarlı geri dönüş yapana kadar ne anlasın halini şokta olduğunu ……fakat kendimi hemen toparlamaya çabaladım karbonhidrat sayımı üzerinde çok durdum.Artık biliyordum ki sayım yaparak yavrum herşeyi rahatlıkla yiyebilecek sadece amacımız yavrularımıza şekerli besinlerden aşırı tüketmememiz gerektigini** sadece onların degil kendimizinde** dogru bir şekilde anlatabilmek.tabiki zorluklarıda oluyar fakat bundan sonra amacımız zorlukları kolaya nasıl cevirebiliriz diyabetle nasıl barışık yaşarız yaşatırız onu öğrenmek…LÜTFENAnne Babalar cocuklarınıza diyabeti sevdirin gizli saklı kesinlikle yiyip icmeyin onlar kücükte olsalar herşeyi farkediyorlar KHsayımını öğrenin hep birlikte tatlı yiyip tatlı konuşun.SEVGİLER…
Yorumlarınızı okuyup motive oldum, biraz daha inandım; kendime, diyabetimize, bize. Öncelikle önerileriniz için tek tek çokça teşekkürler. Son yaşadıgım ise ; ketoasidoz koması ! , yaklaşık 2 yıldır diyabetli olann ben defalarca hipo veya hiper yaşadım evet. Ama bu kez, kor-kunç-tu! 1 hafta süren ortalama 600 çıkan ölçümler sonucu final haftasının 3. Gününde “midemi üşüttüm” zannederek 1 gece boyunca devam eden istifralarım ve sonunda 12 saatte 4 5 kilo vermiş baygın halde hastaneye yatırılışım bitmeyen ağız kuruluğu, su içtikçe biraz daha çıkarmak şeklinde devam eden kısır döngü.
Sonuçta ; bu ürkütücü bu korkunç, evet çok şükür ki iğnelerimiz herşeyimiz var şükür ki elimiz kolumuz bağlı değil ama ben bi organımı kaybetmekten, sağlıklı bi bebek doğuramamaktan çok ama çok korkuyorum.
Şimdi bunları yazıyorum, endişeyle, korkuyla. Ama gün gelecek; ne kadar sağlıklı oldgumu, sonuçlarımın ne kadar iyi çıktıgını anlatıcam umutla ümitle.
Hepinize tekrar ve sonsuz teşekkürler. Sağlıklı günler
Yağmur’cum,
Tüm kaygınlarını paylaşıyorum. Özellikle sen ve ben gibi hala diyabetiyle anlaşamayan kişiler için çok zor.
Seninkilere ek olarak acaba yolda oldu ki hipoya girsem kimin aklına gelir çantama bakmak, evet hep taşıyorum glukogenimi ama…
Açıkçası ben de hasta olmadan önce acil durumda kişinin çantasını karıştırmayı düşünmezdim. Diyatbet kimlik kaytım ama o da çantamda.
Allah sonumuzu hayır etsin ne diyelim 🙂
Güzel haberlerini bekliyoruz.