Merhabalar,
Ben bir diyabetli annesiyim. Bizim bu hastalıkla tanışmamız 2011 senesinde oldu. Kızım daha 10 yaşındaydı…
Rutin herkesin yaşadığı çok su içmeler, sık idrar, kilo kaybı. Ama çok enerjikti, bi süre böyle gitti. Sonra acaba şeker mi diye kafama takıldı ve özel bir klinikte çocuk Dr ile görüştüm. O bana hiçbir şeyi olmadığını, spor yaptığını (okul voleybol takımındaydı.) ondan zayıfladığını söyledi. Ben ısrarla şekerine bakılmasını istedim. Bana verdiği cevap; ‘Çocuklarda böyle şeker çıkmaz’ dedi. Neyse kanımızı verdik. Sonuç: açlık kan şekeri 235 çıktı. (Bu arada biz Kırıkkale’de yaşıyoruz.).
O an dünya yıkıldı, altında kaldığımızı sandım. Nefes alamıyordum. Kızımsa şok. Olanları anlamaya çalışıyor, korku içinde sessiz sessiz ağlıyordu. Derken soluğu Sami Ulus Hastanesi’nde aldık. 15 günlük bir tanı, bakım, eğitim sürecinden geçtik.
5. senemizi dolduracağız. Haşimato başlangıcı teşhisi kondu. Kızımın ergenliği, diyabet bizi gerçekten çok yıprattı. Geçen süreç, kaçamaklar çok çok zorladı. Şimdi alıştı, her şeyini kendi yapıyor. Ama hala pompa konusunda ikna edemedik. Doktorumuz, eğitim hemşiremiz çok istiyor ama o hazır olmadığını, üzerinde bi aletle gezmek istemediğini söylüyor. Şimdilik saygı duyuyoruz hepimiz. Ama dönem dönem sinirleri çok bozulup; ‘Ben bu hastalığı istemedimmm. Neden ben sürecini?’ aza da indirgesek de yaşıyoruz.
Şekerimizle ilgili çok ciddi sıkıntılarımız yok. Dönem dönem dalgalamalar olsa da değerler normal seyrediyor. Ahhh kızım daha da kabullenirse her şey çok daha iyi olacak. Ümitliyim. Tıpta çok güzel gelişmeler oluyor. Umutla ve heyecanla bekliyorum.
Esra Hanım, sizi sürekli takip ediyorum. Gerçekten verdiğiniz bilgilerden, emeklerden dolayı kutluyorum. Hakkı’nızı helal edin. Çok teşekkürler.
test
Merhaba,
Yaşlar daha küçükken ve ergenlik dönemindeyken eminim çok da kolay olmuyordur tip-1 diyabet yönetimi. Hele ki çocuklarınızın tip-1 diyabet yönetiminde siz aileler o kadar yoruluyorsunuz ki. İnanın saygıyla eğiliyorum önünüzde.
Biz yetişkinlerde de ara ara olsa da isyan modu oluyor. Yerinizde olsam bilinen diyabet kamplarından birine gönderirim. Birebirde tek başına kalınca ve kendisi gibi arkadaşlarını da görünce kabullenme artarken, isyanlar azalıyor.
Umarım diyabetimben.com olarak biz de size yol arkadaşlığı yapabiliyoruzdur. Güzel cümleleriniz için ayrıca teşekkürler.
sevgiler,