Anne Gözüyle Diyabet Hikayemiz

Merhaba Esra Hanım,

Sizi tanımak güzel, insana güç veriyorsunuz, güven veriyorsunuz. Çeşitli vesilelerle okuduklarım ve paylaştıklarınız o kadar güzel ki; zaman, yer, kişiler farklı olsa da anladım ki duygular çok bizden, sıkıntılar ortak, yaşanılan süreç hep aynı. Zeynep Hanım’ın hikayesini dinledim sizden. Öncesinde farklı farklı okuduklarım, okurken ağlamaktan yorulduklarım ve tuhaf bir şekilde ben de paylaşmak istedim yaşadıklarımızı, bir anne gözüyle.

7 Aralık 2014 diyabetle tanışmamız. Duygusu çok daha eski! Ben öğretmenim, hayatımı dolduran onlarca çocuk bir de iki kızım var benim. Bütün dünyam canımın ta köşesi, Allah acılarını yaşatmasın. Bir üçüncüsü mü? Allah korusun hiç düşünmedim, istemedim de. Belki de bendeki suçluluk duygusunun en temelinde bu vardı, adette düzensizlik var zaten. gebelik mi ? Test negatif, 1 ay 2 ay… Aman zaten negatif çıkmıştı, doktora gitmem hayli zaman aldı. Sonuç alınması lazım dedi hastanedeki doktor, zaten iki doğum ameliyatlı çok sıkıntı yaşarsın. Güç bir karar, en iyisi kendi doktorum. Son adet? Hatırlamıyorum ki. Çok oldu. Olmaz dedi, bu bebek 9 haftalık! Olamaz zaten kıyamam ki içimdeki cana. Offf hazır değilim, hiç hazır değilim. Ekim 2012 de doğdu oğlum bir başka düşkün anneye, hani derler ya kızlar babaya, oğlan anneye! Kızları 15 ay emzirmiştim, Ata 26 ay emdi anne sütünü. Çevremde hep yeter artık nidaları ne zaman bırakacak, okula gidince mi?

Son zaman geceleri kendi işini kendi görür oldu oğlum, bir ısırık acısıyla uyandım defalarca. Tamam dedim yeter artık! Hemşire acı oje önerdi, mantıklı geldi. bir günde tiksindi yavrum. O hafta iştahı açıldı. Herşey güzel ama bir kaç gün sürdü sadece, davranışları değişti birkaç günde. Geceleri süt alamadığı için daha sinirli. Bir bahane bulup küsüp odadan çıkıyor sonra iki dakikada bir kapı aralığında uyuyor, kucaklayıp getiriyorum yatağına.

Bir, üç, beş derken su içiyor, oh ne güzel, su sağlıktır değil mi? Eşime soruyorum sence fazla değil mi? Yok ya diyor, içsin iyidir. Gece yatak ıslak ama bezini yeni değişmiştim, ok su içiyor ya ondan diye düşünüyorum. Başını koyduğu yerde uyumaya başlıyor oğlum. Yolunda gitmeyen bir şeyler var diyorum. Eşim yoğun o hafta, bana diyor sen götür doktora. Kucaklıyorum göğsüm sızlıyor, sütten kestim ya. Taşıyacak gücü bulamıyorum, telefon açıyorum aile hekimine. Sütten kestiniz ya onun yerine koymaya çalışıyor diyor suyu, bir iki gün takip edin. İki gün geçiyor başını koyduğu yerde uyuyor, arada açıyor gözlerini su içiyor, gülümsüyor sıcak sıcak, kucağıma dayanıyor. Pazar günü hiç bir şey yemedi. Yalvarıyorum ona, oyunlar bin türlü. Sever diye pilav yapıyorum bir tabak yiyor ben mutlu, su içiyor ve uyuyor tekrar. Eşim hastaneye mi gitsek demeye kalmadan ben kapıda.

Doktor soruyor şikayetiniz ne? Su içiyor… Hemen tetkikler yapılıyor, çocuğunuz diyabet! Diyabet? Şeker yani! Nasıl , şeker yaşlılarda olmaz mı ? Hemen yoğun bakım, nasıl yani? Bakın diyor doktor, alet 600 ölçer, çocuğunuzun şekeri ölçülemeyecek kadar yüksek, keton 12! Dizlerim beni taşımıyor tutunacak yer aranıyorum. Endişelenmeyin diyorlar, henüz komaya girmeden farketmişsiniz, bu iyi bir şey. Çocuk kıvranıyor, su istiyor vermiyorlar. Anlayamıyorum, gözyaşlarını tutmak çok zor. Yoğun bakımda iki gün kaldık, kimse yorum yapmıyor. Diyetisyen geliyor gözünüz aydın diyor hayati tehlikeyi atlattı, nasıl yani? Sonra anlattıklarını duymuyorum bile… Allahım neyle karşı karşıyayız, tanımıyorum bu hastalığı ailede yok, eşimin ailesinde de! Dizlerim titriyor, çöküyorum sandalyeye. Sonra bilinen süreç. Yılbaşına 2 gün kala çıktık hastaneden. Başlarda çok daha fazla hipolar yaşadık. Ve tabii insülin kalemleri! İstemiyor, ağlıyor! Alıyorum sonra oyun yapıyoruz. Burada süper güçler var diyorum şimdi oğlum süpermen olacak, olmaz diyor spiderman olsun. Olsun bakalım 10 a kadar say…

Kısa zamanda alıştı oğlum. Şimdi ben diyabetliyim diyor, bilgim dahilinde olmayan yiyecekleri reddediyor. Canı bir şey yemek istediğinde, olsun diyor insülin yaparsın. Bu gün hesapladım 26 ay geçmiş. Kalemler canını ne kadar acıtıyor bilmiyorum ama benim canım hala çok yanıyor. Ya istememezlik etmeseydim, süt vermeyi bırakmasaydım. Bir kaç gün daha önce götürseydim! Çok suçladım kendimi halen de temelsiz olduğunu bile bile suçluyorum. Elimde değil maalesef korkuyorum ya kızlarımda da çıkarsa! Ya diyabetini iyi yönetemezsem! Ya gece uyanamazsam! Uyumaya korkuyorum ve dile getiremeyeceğim deli sorular! Kimi zaman yersiz olduğunu düşündüğüm ama başetmekte güçlük çektiğim korkular. Ata şimdi 4.5 yaşında. Çevremde ona bakabilecek yeterlikte (şeker kontrolü, insülin vs.. ) kimse olmadığı için çalıştığım okulda ana sınıfına başladı. Yakınında olmak ondan çok bana güven veriyor. Dün etkinlik yapmak istemediği için masanın üzerine yatarak rol yapmış, öğretmeni telaş içinde çağırdı beni. Anlayacağınız oğlum diyabetiyle eğleniyor artık. Ben de her ne kadar diyabetle yaşamaya alışsam da zaman zaman isyan etmiyorum dersem yalan olacak. Belki oğlum değil de ben olsaydım kabullenmek daha kolay olurdu. Ben olsaydım korkularım olmazdı. Biri diyabet olacaksa keşke ben olsaydım.

Biraz uzun oldu sanırım. Kim bilir kaç tanesini daha dinlediniz benzer hikayelerin. Her ne kadar sizi tanımasam da, hayatımda olduğunuz için teşekkür ederim. Sizleri tanımak bana güç veriyor ve inanıyorum ki kısa bir zaman sonra eskiden bir diyabet varmış diyeceğiz.

İyi ki varsınız, sağlıkla kalın..

Neda Gülşan