English version is in bellow
Merhaba,
Ben Kübra. 18 yıldır tip-1 diyabetliyim ve 10 yıldır insülin pompası kullanıyorum.
Diyabet hemşireme özenip hemşire oldum. Okulunu da okusam hep; “Acaba hamile kalabilir miyim, kalsam ne gibi sıkıntılar olur.” diye düşünmeden edemiyordum. O yüzden hep erteliyordum.
Esra Abla (İyi ki var❤️) diyabetli annelerin gebelik doğum hikayelerini paylaştıkça hep imreniyordum. Burdan aldığım cesaretle anne olmaya karar verdim ve kontrollü bir şekilde HbA1c 6.2 ile hamile kaldım. 9 ay boyunca da hep 6 da seyretti. Bunda sık endokrin takibimin ve Dexcom G6 katkısı çok büyük.
15. haftada rahim içinde kanama olduğu için doktorum progesteron hapı başladı ve bunun akabinde de ilaca bağlı göz arkasında ödem gelişti. 2 haftaya gittiğim endokrin takibine bir de retina bölümü eklendi ve ay da 1 oraya gitmeye başladım.
Göz arkasındaki ödemin artıp kanama yapmaması ve diyabetimden dolayı perinatoloji (yüksek riskli gebelik) doktorum 30. haftaya kadar beklemeyip bebeğin alınması gerektiğini söylediği için yüreğim hep ağzımda gezdim.
Ancak haftalar ilerledikçe göz arkasındaki ödem artışı durdu ve kadın doğum doktorumda erken doğum kararından vazgeçti.
36. haftaya geldiğimde doktorum bekleyeceğini ancak perinatoloji doktorunun önerisi ile bebeğin kafası büyük olduğu (beyin damarlarında genişleme şüphesi de vardı), gelişimi 2 hafta önden gittiği, boynunda 2 tur kordon bulunduğu ve benim diyabetimle birlikte bu sürecin biraz daha zor olacağı için normal doğum sancıları başlamadan sezaryen günü belirlememizi söyledi.
35den sonra hafta da 2 NST çekilerek hem sancım hem de bebeğin kalp ritmi takip edildi. NST’de herhangi bir sıkıntı çıkmadığı ve şekerim regüle gittiği için doktorum 39’da sezaryene almaya karar verdi. Ben de 37 hafta sonuna kadar hemşirelik yapmaya devam ettim.
Doktorum 38. haftada ameliyat hazırlığı için hastaneye çağırdı. Hastaneye gideceğim günün bir gün öncesinde ağrım oldu. Doktorumu aradım. Sıklaşırsa ya da bebek hareketlerinde azalma olursa hastaneye gelmemi söyledi.
Bir yandan sensörden şekerimi takip edip bir yandan da bebek hareketlerini ve sancı sıklığını takip etmeye başladım. Gece yarısı olmuş ama benim sancılarım azalmamış daha da artmıştı. Bize de hastaneye gitmek şart olmuştu artık.
Gittiğimizde acildeki doktor muayene ettiğünde muayene bulgularımın normal doğum için çok elverişli olduğunu söyledi. Kendi doktorum da bu bulgularla direk sezaryene gitmektense; “Şekerlerin hamilelikte regüleydi. Bi deneyelim.” deyince ben de normal doğumu denemeye karar verdim🤭
Bir yandan şekerlerimi takip edip birşeyler yerken bir yandan doğum egzersizleri yaptım ve 4. saatin sonunda normal yoldan, boynunda 2 tur kordonuyla, oğluma kavuştum. Hemen emzirdim ve ne bende ne de oğlumda hipoglisemi ya da solunum sıkıntısı olmadı.
Beynindeki damar genişliği de ultrasonda yanlış ölçüm olmuş. Doğduktan sonra yapılan kontrollerde her şeyi normal çıktı. 24 saat sonrada hastaneden taburcu olduk.
Bir diyabetlinin yapamayacağı hiç bir şey yoktur. Yeter ki başaracağımıza inanarak isteyelim😇
…
There Is Nothing a Diabetic Cannot Do
Hello,
I am Kübra. I have had type 1 diabetes for 18 years and have been using an insulin pump for 10 years. I became a nurse inspired by my diabetes nurse. Even though I pursued my education to become a nurse, I couldn’t help but constantly think, “I wonder if I can get pregnant, and what complications might arise if I do.” So, I always postponed it.
I always admired Esra Abla (Thank goodness she’s here❤️) as she shared the pregnancy and childbirth stories of diabetic mothers. Encouraged by this, I decided to become a mother and got pregnant in a controlled manner with an HbA1c of 6.2. Throughout the nine months, it consistently stayed around 6, largely thanks to my frequent endocrinology check-ups and the Dexcom G6.
At the 15th week, I experienced bleeding in the uterus, so my doctor started me on progesterone pills. Following this, edema developed behind my eyes due to the medication. In addition to my regular endocrinology follow-ups, I also began visiting the retina department once a month.
Because the edema behind my eyes was increasing without causing bleeding and my diabetes required my perinatology (high-risk pregnancy) doctor to proceed with delivering the baby before the 30th week, my heart was constantly anxious.
However, as the weeks progressed, the increase in edema behind my eyes stopped, and my obstetrician decided against an early delivery.
When I reached the 36th week, my doctor suggested waiting, but based on the recommendation of the perinatology specialist—who noted that the baby’s head was large (there was also suspicion of dilation in the brain vessels), the baby’s development was two weeks ahead of schedule, and there were two loops of the umbilical cord around my neck—combined with my diabetes making the process a bit more challenging, we decided to schedule a cesarean section before labor pains began.
After the 35th week, two NSTs (Non-Stress Tests) were conducted each week to monitor both my contractions and the baby’s heart rate. Since there were no issues in the NSTs and my blood sugar was regulated, my doctor decided to proceed with a cesarean section at 39 weeks. I continued nursing until the end of the 37th week.
At 38 weeks, my doctor called me to prepare for surgery. The day before I was supposed to go to the hospital, I started experiencing pain. I called my doctor, who told me to come to the hospital if the pain intensified or if there was a decrease in the baby’s movements.
Meanwhile, I monitored my blood sugar through the sensor and kept track of the baby’s movements and the frequency of my contractions. It was midnight, but my contractions had not decreased; in fact, they had intensified. It was now necessary for us to go to the hospital.
When we arrived, the doctor in the emergency room examined me and said that my examination findings were very favorable for a vaginal delivery. My own doctor, seeing these findings, suggested, “Your blood sugars were regulated during pregnancy. Let’s try,” instead of going straight to a cesarean section. So, I decided to attempt a natural birth 🤭.
While monitoring my blood sugar and eating something, I also did childbirth exercises. After four hours, I delivered my son naturally with two loops of the umbilical cord around his neck. I breastfed immediately, and neither my son nor I experienced hypoglycemia or respiratory distress. The suspected dilation in his brain vessels turned out to be a measurement error on the ultrasound. All post-birth checks were normal. We were discharged from the hospital 24 hours later.
There is nothing a diabetic cannot do. As long as we believe in our ability to succeed and strive for it 😇
I hope this revised translation meets your expectations. If there are any specific sections you feel are still missing or need further refinement, please let me know!
