Diyabetli olduğumu öğrendiğimde yeme denilen herşeyi gizlice yemeye devam ettim.
Bursa’da olduğumuz dönem aşure ayıydı. Kuzenimin bir komşusu aşure yapıp getirmişti. Öyle bir kase filan sanmayın. Küçük bir tencere dolusu. 4 kase kadar. Akşam herkese televizyon izlerken yememi öğütledikleri aşureyi kaşık kaşık yedim. Tencerenin dibini görmeden yemeyi bıraktım.
Ancak ertesi sabah açlık kan şekerimi ölçtürmek için hastaneye gittiğimde ölçüm aleti kan şekerimi ölçememişti. Meğerse ölçüm aleti 600 mg / dL’den yukarısını ölçmezmiş:)
Kan alınarak laboratuara gönderildi. Yanlış hatırlamıyorsam 630 mg / dL çıkmıştı. Doktorlar ne yedin diye kırk kez sorsalar da ağzımdan bir tencere aşure yedim diye bir cevap çıkmadı:) Onlar da insülin direncin var filan demişlerdi:). Kan şekerimi düşürmek için baya uğraştırmıştım doktorları.
Yasaklı olan şeyleri yemeye belli bir süre devam ettim. Ki diyabetli olmadan önce 64 kg idim. Hızlıca kilo almaya başladım. 73 kg olduğum zamanları çok iyi hatırlarım.
Ağbim artık kan şekerim yüksek mi düşük mü benim konuşma şeklimden, hareketlerimden yavaş yavaş anlamaya başlamıştı. Hastalığın her aşamasında, diyetisyen diyet eğitimi verirken, diyabet hemşiresi insülini nasıl yapacağım, kan şekerim düşünde ne yapılması gerekiyor konuları hakkında beni eğitirken ağbim hep yanımdaydı. Benim kadar herşeye hakim olması hayatımızı kolaylaştırmıştı.
Diyabet hemşiresi aynı anda birçok diyabetliye eğitim verdiği için diğer diyabetlileri de gözlemleme fırsatımız olmuştu. Diyabet hemşiresi diyabetli olduğunuza dair yanınızda bir kart, kolunuza bir bileklik ya da kolye yaptırın gibi önerilerde bulunmuştu mesela. Bir diyabetli bayanın şu sorusu bizi çok güldürmüştü; ‘kolye ya da bileklik altın mı olsun, gümüş mü?’ :).
Mesela sohbet ediyoruz. Benim dilim peltekleşiyor, kurduğum cümleler anlamsızlaşmaya başlıyor ağbim hemen kan şekerime bakıyor, meyve suyu getiriyor ve beni sürekli takip ediyordu.
Örneğin banyoya girdim ve uzunca çıkmazsam hemen gelip bakıyordu bir durum var mı diye. (Görsel kaynak: makrosafe.com)
