Diyabetle 19 yaşımda tanışmıştım yanlış hatırlamıyorsam.
Lise dönemlerim hatta çocukluğum çok hareketli geçti benim. Kız arkadaştan çok erkek arkadaşların olduğu, mahalle kültüründe büyüdüm İskenderun’da. Topaç, bilye, birdirbir, uzun eşşek, Yedi Kule oyunlarını özellikle 80-83 doğumlu 80 kuşağı çok iyi hatırlar. Bir de BMX bisikletimle İskenderun’un altını-üstünü getirmelerim 🙂 .
Diğer taraftan da herkesle çok konuşan bir çocuk değildim. Hafiften bir içe kapanıklılık ta vardı.
Diyabetle tanıştıktan sonra içe kapanıklığım geçti. Daha sosyal bir çocuk olmuştum. Daha neşeli bir hal almıştım. Neşeliden kastım tebessüm değil. Bildiğiniz kahkaha atmanın hakkını verirdim. Ki halen galiba öyleyim 🙂 .
Ama diyabetten sonra hayat istesemde istemesem de daha sistemli bir hal aldı. Dolayısıyla ben de diyabetin sistem adamı oldum.
Sizlerle diyabetten önce ve sonrasını konuşmak istiyorum. Aramızdaki bu sohbetten sonra eminim güzel bir sonuç çıkacak. Mutlaka ortak bir sonuç ortaya koyacağız. Ve böylece diyabetli olanlar ilerleyen zamanlarda o durumla karşılaşabilecekler sonucuna varabileceğiz belki. Yani kısaca diyabetten sonra ortaya çıkan olumlu&olumsuz neler oldu hayatınızda?
Ben sizlere az önce de bahsettiğim gibi daha neşeli ve daha kilolu olmuştum. Kiloların sebebi durmak bilmeyen açlık hissiydi. Canım ne zaman ne isterse istesin insülini yapar, yerdim. Fazladan yapılan insülinler bana yaklaşık olarak 12 kilo getirdi 🙂 . Diyabetle ilk tanışıldığında bu kilo alımı bence kaçınılmaz oluyor.
Arada bir gelen sinir patlamaları da girdi hayatıma. Hatta daha doğru ifade etmem gerekirse hep bir sinirlilik hali var bende. Ama bazı zamanlar bu sinir bir patlamaya dönüşebiliyor. Artık siz Eşref’in halini düşünün 🙂 . Bununla beraber Haşimato troidi de diyabetten sonra çıkan bir durum. Unutkanlık var bir de. Haşimato troidi teşhisi konmadan önce unutkanlığın sebebi troid denmişti. Ama ilaç dozunda hiçbir sorun yokken bu unutkanlığın belirtisi acaba diyabet mi? D vitamini eksikliğini de ekleyebilirim kendi listeme.
Bazen de çalışırken yaptığım işe odaklanamıyorum. İşe bir hevesle başlıyorum. Sonrasında odaklanma problemi yaşıyorum.
Benim diyabetten sonra değişen ya da hayatıma yeni giren durumları sizlere anlattım. Peki siz de diyabetten sonra neler oldu?
Esracım bildiğin gibi ben cocuk yaşta diyabet oldum.Haliyle herşeyim buna göre şekiillendi.
Beraber büyüdük malesef…
9 yasıma kadar cocuktum sonra üzerime yüklenen büyük yükle birden büyüdüm iyisiyle kötüsüyle bugüne geldik.Şöyle düşündüğümde bana yaptığı en büyük değişiklik SİNİR.
Yazarken bile diyabet yüzünden kaybettiklerim gözümün önüne geldide yine sinir oldum 😀
sevgiler…
Emine Hanım,
Sinir olmaya lüzum mu var 🙂 . Allah aşkına. Kime ne diyorsam sanki. Ben sinirlenmiyorum sanki 🙂 .
sevgiler
bende soyle anlatayım sıze.22 yasındayım ve hastalıgım yenı.sureklı saglıklı genclere bakıp acaba ben neden boyle oldum.herkes sorumsuzca yasarken ben neden boyleyım.memur oldum sevıncımı yasayamıyorum.bu sene ders calısırken seker ortaya cıkmamıstı.ne hayallerım vardı:) sımdı yemege yetısebılecek mıyım yetısemeyecek mıyım.ya da dur mutlu olmaya calısayım dıyorum sadece yemeklerımı yıyecegım ve hersey eskısı gıbı olacak sonra aklıma ılerıkı yaslardan olurda yenı bır hastalık bulur benı dıye tekrar karamsarlık.anne olmak ıstıyorum aklıma bınbır sey gelıyor.yanı arkadaslar ben sızden kotuyum galıba.sız bu kadar dusunuyor musunuz.eskıdende karamsardım.sımdı berbatım
Nehir Hanım,
Açıkçası hayatımızdan çıkaramadığımız tek şey bu diyabet. Her zaman ne yaparsak yapalım yaptığımız insülinler sayesinde çıkaramayız hayatımızdan.
Ben artık keyif alıyorum galiba. Edindiğim bilgiler, kendime dikkat ederek etrafımdaki diyabetli olmayan bireyleri kendimden bir adım geride görmem beni daha önemli kılıyor. Bence bu noktadan bakıp mutsuz olmamalıyız. Ben hem spor yapmakla, hem doğru besinleri tüketmekle diyabetli olmayanlardan oldukça öndeyim. Eşim Eşref’in ütopyası vardı. Herkesin diyabetli olmayı istediği bir ülkeyi hayal etmişti. Bence herkes diyabetini iyi yönetenleri gördükçe keşke biz de diyabetli olsak diyecekler 🙂 .
Eşref’in ütopyası belki sizi mutlu eder 🙂 . http://www.diyabetimben.com/opeyim-de-gecsin-bir-hikaye.html
sevgiler
esra hanım dıyabetlılerın ortak bır noktasını buldum.eslerının cok anlayıslı olması:) benım esımde hastalandıgımdan berı gıda hareketının öncülerinden olacak nedereyse.kendısı de benım gıbı beslenıyor.sızın mutlu olmanız bizi de mutlu eder.acıkcası örnek alıyorum dıyabetlı olup hayat dolu olanları.karamsarlığımı yenecegım daha da mutlu olacagım inş sevgiler
Nehir Hanım,
Diyabetli olup ta mutlu olanların da ani mutsuzlukları daha ağır geçiyor gibi 🙂 . Örnek; ben. Birkaç mutsuz anımda yazdığım yazı var. Okumuşsunuzdur belki.
Eşlerimizin anlayışlı olması bence de ortak bir nokta olabilir 🙂 Ama olmayanlar da var. Üzgünüm ki var.
Diyabetle sıkıntılı bir dostluğumuz olacağına daha keyifli olmasını sağlamamız lazım 🙂 . Siz de başarırsınız elbette.
sevgiler
Aaaa siz sinir oluyomusunuuzz 🙂 ben hiç olmuyorum mesela, ilk bir hafta sinir olmuştum, bi baktım kilo veriyorum. dedim ki bunun zararı kendime, boş vereyim o zaman. Sonuçta bu canın sahibi ben değilim ve bana bu canı veren bu şekilde verdi diyerek kabullendim arkadaşım diyabetimi…
bir büyüğümünde dediği ben onun esiri olmaktansa onu kendime esir ederek bu derdi aştım, sizede öneririm çok keyifli oluyor.