Merhabalar,
19 gündür tip1 diyabetliyim. Henüz çok yeni olduğum için, seyir defterim de ziyadesiyle kısa.
Diyabetli olduğumu öğrenen tüm yakınlarımın, tüm arkadaşlarımın sorduğu ilk soru bu oldu: “Nasıl Farkettin?”
Ailemde ve yakınlarımda pek çok kişi diyabetli olduğu için bu hastalığa çok da uzak sayılmazdım ama ne yalan söyleyeyim bu kadar da erken karşılaşmayı beklemiyordum doğrusu. Zaten diyabet konusunda hep dikkatli davrandık yılda en az iki kere açlık kan şekeri ölçümü yaptırırdım hastane yıllardır ve her zaman normal olurdu sonuçlar. Ben de her seferimde 30 uma kadar bana bişey olmaz der, gülerek evime dönerdim.
Geçen yıl acilen bir safra kesesi ameliyatı geçirmek zorunda kaldım.Olaylar da bundan sonra başladı. İlk 6 ay şekerim sınır değerlere yükselmeye başlamış ama doktorlar bunu ameliyat sonrası bu tarz yükselmeler normal diyerek çok ayırt edici bulmamışlar. Daha sonra her ay 1-1.5 kilo kaybetmeye başladım. Bunun da ameliyattan sonra normal buldular. Ben de ne güzel zayıfladım,incecik oldum diye seviniyordum 🙂 Kısacası aklımın ucundan bile geçmemişti diyabet.
Yaklaşık 2 ay önce idrarımda köpük görmeye başladım ve protein kaçağı olabilir diye şüphelenmeye başladım, ilk 1 ay bunu aşırı protein tüketimine yordum ama geçmeyince bir nefroloğa danışmaya karar verdim.Meğersem diyabet de idrarda köpüklenmeye neden olabiliyormuş.. Yapılan idrar testlerinde glukoz ve keton pozitif çıkınca diyabet gerçeği ile yüzleşmek zorunda kaldım.
İlk zamanlarım korkunçtu; elinden her şeyi alınmış, kendimi kafese sıkıştırılmış gibi hissediyordum. Verilen diyet listelerindeki yasaklar, hayat tarzımın değişmek zorunda kalması gibi şeyler beni çileden çıkartıyordu. Normalde benim için önemli olmayan yiyecekler bile sırf yasak dendi diye önemli, değerli bir hale geldi. Yani kısıtlamalar beni öfkelendirdi. Özgürlüğümü kaybettiğimi, mekanik, robotik bir hayata dönüştüğümü hissettim. Ayrıca ilk tanı esnasında verilen ilaçlar bünyeme ve düzeyime uygun olmadığı için yaşadığım hipoglisemiler kendimi hasta ve değersiz hissetmeme neden oldu.
Daha sonra bu iş böyle olmayacak dedim ve bir prof. tan randevu alarak ailemin yanına geldim. İlk önce ilaçlarım değişti, sonra da ruh halim. Baktım bu iş böyle olmayacak, üzülmenin, ağlamanın, öfkelenmenin hayatımın kontrolünün iyice elimden çıkmasına neden olduğunu farkettim. O zaman “şu an içinde bulunduğum durumu nasıl yaşanılır hale getirebilirim” diye düşünmeye başladım. Yaşadığım sorunlara karşı alternatifler üretmeye çalıştım. Çünkü hayatım boyunca hep küçük keyifler bana büyük mutluluk vermişti ve bunları da kaybetmek istemiyordum.
Kahve keyfimi yeniden hayatıma dahil etmenin yollarını aradım ilk önce zira bol köpüklü okkalı bir kahve günün en keyifli yanıydı benim için. Baktım şekersiz içemiyorum, doktora danışarak iyi bir tatlandırıcıyla kahve keyfime devam edebileceğimi öğrendim. Sadece gün içinde içme sıklığı azalacaktı ki koyunun bulunmadığı yerde keçiye Abdurrahman Çelebi derler 🙂 Ama beni en çok zorlayan patatessizlik oldu. Patates delisiyim, ister kızartma, ister fırında, ister haşlama her türlüsüne hastayım 🙂 Öğünümdeki ekmekten feragat edersem küçük bir adet patates yiyebileceğimi söylediler, ben de kâr kârdır dedim 🙂
İşte şimdi de düşe kalka diyabetle yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum; yolumuz uzun… İnanın insanın ailesinde birisinde görmesiyle yaşaması aynı olmuyormuş. Dışardan izlemek daha kolaymış ve gerçekten de başımıza gelmeden aynı hislerde buluşamıyormuşuz.. O yüzden herkesin birbirine daha toleranslı daha geniş bakması gerekiyormuş çünkü hiç birimiz bir diğerimizin içinde ne fırtına kopuyor bilemiyoruz..
Uff ne çok konuşmuşum böyle bir avazda 🙂
Lafı fazla uzatmayayım o zaman; hepimize çok sağlıklı, keyif dolu günler diliyorum.
Umut ve kahkaha eksik olmasın gönül penceremizden…
Dilek Atik
Merhaba Dilek Hanım,
Diyabet yaşamınızı o kadar güzel anlatmışsınız ki, çok iyi kurgulanmış bir roman gibi okudum. Ama yazının sonuna geldiğimde durumun farkına varıp bir diyabetli yakını olarak hissemediğim duygu ve düşüncelerin ne olabileceği soruları aklıma takıldı.
Umarım kısa zamanda diyabet ile ilgili yaşanmış ve bitmiş acıların kaleme alındığı bir anı kitabı tadında tekrar yazınızı paylaşırsınız.
Aramıza hoşgeldiniz.( Bloğu kastettim 🙂 )
Hoşbuldum Eşref bey 🙂
Bilgisayarım çöktüğü için uzunca bir süre buralarda olamadım.
Öncesinde bir diyabetli yakını , sonrasında diyabetin ta kendisi
olarak yaşadıklarımı bilgisayarım formatlanır formatlanmaz anlatacağım.
Saygılar..
Dilek hnm merhaba,
Gerçekten çok akıcı ve anlaşılır pozitif mesajlar içeren bir yazı olmuş.siz zaten dengeyi kurmuşsunuz hayatınızda diyabetinizle,aramıza hoşgeldiniz.
ben yapım gereği acımtırak hikayeleri okurken bunalıma giriyorum. bu pozitif hikaye morall oluyor kendim ve tüm diyabetliler adına.
Selamlar
Merhabalar Dilek hanım, hoşbuldum
Yazımın sizi ve diğer diyabetdaşlarımı:) motive etmesine
çok sevindim. Çorbada bir kaşık tuzum bulunduysa ne mutlu bana 🙂
Sevgiler..
bende 6 ay önce ilk mesajımı buraya yazdığımda herkes bana aramıza hoşgeldin demişti şimdi ben size HOŞGELDİNİZ diyorum 🙂 🙂
Çok teşekkür ediyorum Haluk Bey , hoşbuldum 🙂
Aramıza HOŞGELDİNİZ Dilek hanım…… Sevgiler
merhabalar araniza bende katildim.tip 2 10 seneden fazla oldu.bayagi rutbe aldim.ancak cok sinsi bir hastalik. hele birde diyete dikkat etmezsen nereden vuracagi belli olmuyor.benim bobregin bir tanesi gitti allahtan iki adet. sekeri ogrendigim gun verilen ilaclari hemen icip grip gibi gececegini sandim.tabiki husran sonradan zaten ilac iciyorum yemene bak alkol suresi sonra sonuc ortada…. neyseki ucuz atlattik simdi ise herseyi konrol altinda tutyorsun .sevdigin her seyi doyasiya yemegi unuttuk..sanki birnin tatimcisiyim tatina bak cok guzel canin ister hemen sekerin oradan seslenir yede bak ne olacak vazgecersin. tamam yemessin ama o durmaz bugun yukselcem der ve yukselir.cok olcum cihazi firlatip attim hatali olcuyor diye. acim halen yuksek seker ne yapacagiz hava ile beslenilse tamam. neyse arkadaslar umit ederim sadece ben boyleyim dir.sizlerin normal sekerle guzel bir yasam dilerim.
Merhabalar Hulagu bey. Allah yardımcınız olsun. Inşallah şekeriniz
en kısa sürede düzene girer. Umudunuz ve sabrınız eksik olmasın.
Saygılar..
Hoşbuldum Yeliz hanım 🙂 sevgiler 🙂
Hoşgeldiniz Dilek Hanım.Emin olun doğru adrestesiniz pardon doğru AİLEDESİNİZ …
SEVGİLER
Evet Emine hanım , ben de burada bir aile sıcaklığı hissettim gerçekten.
Ve bu destek hepimize umut veriyor.. sevgiler..
Dilek Hanım,
Anladım kadarıyla ailede diyabetli var ve kaçınılmaz sonda sıra size gelmiş.Size göre Diyabet’le geç tanışmışsınız, bana göre de inşallah erken kaybedersiniz.Dr.Eda CENGİZ ABD’de Türkiye’nin gurur kaynağı haliyle benimde.İnşallah yapay pankreası, en kısa zaman da Türkiye’ de getirecek ve siz şeker hastalarına bi ışık olacak…
Evet Hatice hanım. Annem tip 2 diyabetli yaklaşık 12 yıldır.
Maalesef sıra bana geldi. Ben de umutla bir ışık bekliyorum.
Inşallah bu derdin dermanı bulunur da bizlerin, gelecekte diyabete
yakalanabilecek herkesin ve ailelerimizin yüzleri de mutlulukla aydınlanır..
Sevgiler….
Ayfer Güçlü Aras’ın Yorumu
benim yazıma doktor yorumu beklemiştim ama hala bekliyorum,ben bir yanlışlık mı yaptım.oruç tutuyorum iftardan evvel AKŞ im 104 idi,mercimek çorbası ,2 zeytin,domates salatası,patlıcan oturtma ve pilav 3 er kaşık yedim.sonrada 3 kaşık irmik helvası,2 saat sonra TKŞ ölçtüm 143 idi,ilaç kullanmıyorum.lütfen yorumlarmısınız.
Ayfer Hanım Merhaba,
Resim altlarına değil yazı altlarına yorum yaparsanız yorumunuzu herkes görür.
Bir önceki yorumunuzu yazı olarak sizw yardımcı olabilmek adına yayına aldım. cevaplamak isteyen doktorlarımız olursa mutlaka cevaplarlar.
Bu yorumunuzla da neyi sorduğunuzu daha açık yazar mısınız?
Sevgiler