Nereden başlasam nasıl yazsam bilmiyorum ki. Çok su içerek başladı bizim serüvenimiz. Güzel gözlüm çok su içiyor, aynı oranda tuvalete de çıktığı için önemsememiştik.
Birkaç günün sonunda iştahsızlık olmaya başladı. Çok sevdiği ve sadece o istediği için biz de muz yediriyorduk 🙁 Bir gece uyumadı hiç. Ben kucağıma alıp yarı oturur vaziyette durdum ve öyle belki yarım saat uyumuştu. Sabah ilk işimiz Trabzon’a doktora gitmek oldu. Özel bir hastaneye gittik. Belirtilerini anlattığımızda doktor diyabet olabileceğini söyleyince her ne kadar metanetli olmaya gayret etsek de benim dermanım kesilmişti.
Tahlil sonuçları geldi. Doktor güzel gözlümü elimizden aldı ve alelacele alt kata götürdü. O merdivenlerden nasıl indiğimi hatırlamıyorum. Annesi bayılmış dediler bana. Ama ona bakacak durumda değildim. Ben kızımın kolunu tutuyordum, hemşireler de intraket takıyorlardı. Diğer koluna da takarken ben bayılmışım. “kızım özür dilerim senden” deyip bağırıyormuşum. Bunlardan haberim söyleyenlerin demesiyle oldu. Derken eşim kendine geldi ve güzel gözlüm ile beraber ambulansla tıp fakültesine sevk etiler bizi akşam 18:00 sıraları. Dünyam başıma yıkılmıştı. Kızım henüz 1,5 yaşında ve biz her anne baba gibi öpmeye bile kıyamıyor iken güzel gözlümün iki kolunda iki serum hastaneye gidiyor. Şekeri 560 imiş keton ise 7,5.
Kızım komaya girmiş de bizde uyuyoruz. Aman Ya Rabbi. O anın fotoğraflarına bakıyorum da biz bunu nasıl fark etmemişiz diye hala hayıflanırım. Güzel gözlüm yüzüyle uyarmıştı bizi aslında. Demek her an gördüğümüz için fark edememiştik. Perşembe akşamıydı ilk hastaneye gidişimiz. Nasıl sabah ettik neler oldu hatırlamıyorum.
Cuma günü cuma vakti olduğundan camiye gittim. Nereden aklıma geldiyse vaiz eden hocaya not yazıp ilettim. Bize dua edin kızım hasta diye. Sağ olsun okudu dua etti ve cemaat topluca amin dedi benim kızım için. Ağlaya ağlaya namazı kıldım ve hastaneye döndüm. Ailemden herkesin haberi olmaya başladı ve yanımıza gelmeye başladılar. Bundan da çok canım sıkılmıştı nedense. Hastane sürecimiz 28 gün sürdü. Diyabetle nasıl yaşanılır nasıl arkadaş olunur nasıl ölçüm yapılır insülin yapılır öğrenmiştik artık. Karlı bir Trabzon akşamında bizi taburcu ettiler. Ama hiç gidesim gelmiyordu. Hep hastanede kalmak istiyordum. Korkuyordum. Ya gene bir şey olursa diye hep hastanede kalmak istedim. 28 gün mecburiyet halleri dışında ne eşim ne ben hastaneden ayrılmadık. Eve gittiğimizde artık kendimizle baş başaydık ve ufak tefek eksikler haricinde diyabetle yaşamayı öğrenmiştik.Ggerçi Allah hastane ekibinden razı olsun. Bize gerçekten çok çok iyi davrandılar ve bize her şeyi uygulamalı olarak öğrettiler. Ben zannederdim ki şeker hastalığı yaşlılarda olur. Yediklerine içtiklerine dikkat ederlerse bir şey olmaz. Ya da iğne yapar şeker normale döner. Meğer öyle değilmiş. Gözbebeğim de şeker oldu artık.
Ne bileyim bunlar geldi aklıma. Becerip yazamadım sanırım. Bizim hikayemiz de böyle işte.
Çok şükür ki diyabet ile alakalı çok kolaylıklar var günümüzde. Bir de abbott un libre cihazı ülkemize geldi mi epey daha kolay olacak işimiz. En azından güzel gözlümün parmaklarını günde en az on kere delmek zorunda kalmayacağız. Bu geçen 1,5 yıl kızımın “baba bana insülin yapmaaa” demesiyle geçti. Her an kulaklarımda çınlar kızımın bu sözleri. Velev ki SGK ödemesin. Parasıyla da olsa bu cihazı istiyoruz vesselam.
Herkese, her diyabetliye ve her diyabetli yakınına en kalbi selamlarımı sunuyorum. Allah işimizi kolay etsin. Bizlere ve tüm hastalara şifalar versin. Diyabetle arkadaş olmayı başarmak dileğiyle..
Erdoğan Sezer
NOT: Yazıyı Facebook ya da Twitter gibi sosyal medya kanallarında paylaşın. Alttaki Facebook, Twitter, Google+ ya da Pinterest butonlarına tıklamanız yeterlidir.
test
erdoğan bey merhaba
geçmiş olsun öncelikle böyle küçücük çocukların hikayelerini okurken ekran başında kanım çekiliyor gerçekten dayanmak çok zor isyan etmemek için insan kendini zorluyor
bunlar az biraz merhamet sahibi hiç kimsenin birilerinin başına gelmesini istemeyeceği olaylar ama malesef burada nice yavruların nice hayatının baharında gençlerin çektiklerine şahit oluyoruz
bazen diyorum acaba allah bizi unuttu mu gerçekten çok adaletsiz bir durum sağlıklı biriyle diyabetli birinin hayat mücadelesini çabalarını teraziye koymak bile akıl dışı
bu sene dersime giren bir hocamız derste güzel bir şey söylemişti “geciken adalet adalet değildir” yaklaşık böyle bir şeydi ve inanın bu yaşadıklarımız yaşadıklarınız hiç adil değil
tekrar geçmiş olsun hep güçlü ve dirayetli kalmanız dileyiyle
Geçmiş olsun Erdoğan bey çok üzüldüm bende 6 yıldır tip1 diyabet hastasıyım her gün 4 defa ünsilin kullanıyorum Ama Allah’ın her gününe şükür Meral hanımım anlattığı gibi adeletsiz bir durum yok dünyada Nasıl durumda insanlar felçli doğan çocuklar ana doğma körler Bu dünya imtahan dünyası Allah beterinden saklasın. Şeker hastalığı insana daha düzgün yaşamayı öğretiyor en azından bende böyle oldu isyan etmek hayata küsmek bizim işimiz değil yüce yaratan herşeyi hakkıyla bilendir. Tekrar geçmiş olsun.