Diyabet Önemli Bişi Değil Ki! Yemek Yerken Insülin Yapıyorsun Bi De Şekerine Bakıyorsun

Diyabet Önemli Bişi Değil Ki! Yemek Yerken Insülin Yapıyorsun Bi De Şekerine Bakıyorsun

“Çok yorgunum anne” dedi..  “Üşüttün galiba tatlım, biraz dinlenirsen geçer” dedim. Dudakları mor, elleri buz gibiydi. Aylardan Temmuz halbuki. Cayır cayır yanıyor ortalık.

Gezdirsek biraz keyfi yerine gelir. Hep öyle olurdu çünkü. Ne kadar hasta olsa da dışarıda koşup oynamak keyfini yerine getirirdi. Getirmedi. Kafasını koyacak yer arıyordu. Uykulu ve keyifsiz. Eve götürmek yerine teyzene gidelim dedim. Kuzeninle oynarsın. Sen bilirsin anne dedi..

Gittiğimiz gibi uyudu. Bir saat sonra eve gidelim evde yatarsın kızım dedim.. Ayakkabılarını giyerken şiddetli bir şekilde kustu.. Hemen hastaneye götürdük.

Doktor binlerce soru sordu. Kan tahlili yapalım dedi. “Üşüttü işte.” diyorum. “Ne olacak ki 7 yaşındaki çocuğa?”

Sonra bir anda telaşlandı herkes. Yoğun bakıma alıyoruz dediler. “Şeker” dediler. “Kızınız şeker hastası.”

Sonrası uğultu, bulanık. Dünya anlayamayacağım bir hızda dönerken etrafımda nefes alamıyorum. Konuşulanları duyamıyorum. Önümden geçiriyorlar yatakla. Baygın baygın açıyor gözlerini. Dua etmek istiyorum. Gelmiyor aklıma hiçbir dua.. Eşime sarılıyorum. Dua et. Ben bilmiyorum. Bildiklerimi de unuttum. Sen hepsini oku. Ne olur hemen oku. Alıp gidelim kızımızı…

Sabah olmuyor. Ağlıyor kolundaki kabloları gördükçe. Su vermiyorlar. Yalvarıyor “Anne su ver ne olur”.. O gece bin defa öldüm. Koynumda hızlı hızlı nefes alıp uykuya daldığında bin defa isyan ettim. Niye ya. Niye.. Kimseye bişey yapmadık biz. Niye.

Sabah gün ışırken hastane etrafında hem ağlayıp hiç durmadan “Herkes düzelmez diyor. Ben onlara değil sana inanıyorum. Ol dersen olur. İyleş dersen iyileşir. Senden istiyorum Allahım. Söz bir daha hiçbir şey istemeyeceğim. Ne olur iyileşsin” dedim. Milyonlarca kez tekrar ettim bu cümleleri..  Olmadı..

13 gün sonra çıktık hastaneden. Eve gidecek olmanın mutluluğu, ya düzgün bakamazsam diye korkularım.. Hepsi birlikte başladık yeni hayatımıza..

7 yaşındaki kızımın karşısında dünyanın en iyi tiyatrocularına taş çıkaracak bir performansla anlatırken yeni “sağlıklı hayatımızı” onu uyuttuktan sonra yüzümü yastığa gömüp attığım çığlıkları hatırlıyorum.

Mutfağı kimya laboratuarına çevirip, karbonhidrat insülin ayarlamalarını yaptığımı, bulduğum her kaynağı okuyup sevdiği herşeyi onun yiyebileceği şekilde pişirebilmek için yaptığım denemeleri..

Okula onunla gidip bütün arkadaşlarının önünde insülin yaparak ne kadar cesur bir kız olduğunu anlattığımda yüzündeki o gururlu ifadeleri hatırlıyorum.. Erkek öğrenciler korku dolu gözlerle bakarken onlarla dalga geçtiğini. ” Hiç acımıyor ki, ne kadar korkaksınız” demesini..

1,5 yıl oldu. Hayat çok garip. Bir gecede herşey alt üst oluyor. Şems’ in dediği doğrudur belki, “Ne biliyorsunuz altının üstünden güzel olmadığını”.. Belki mucize beklerken çoktan gerçekleşmişti. Belki başka bir illetten koruyordu kızımı..

Zor mu? Çok zor.. Ama sımsıkı tuttum ellerinden. Kendi ile barışık, mutlu bir çocukluk yaşaması için ne gerekiyorsa yapıyorum. “Diyabet önemli bişi değil ki, yemek yerken insülin yapıyorsun bi de şekerine bakıyorsun. Bunda bişi yok ki diyor” Bunu duydukça şükrediyorum. Mucize sadece iyileşmesi değilmiş diyorum. Mucize 7 yaşındaki bir çocuğa bunu taşıyabileceği kadar sağlam bir yürek vermesiymiş aynı zamanda..

Sağlıkla kalın..

Şeyda

Siz de hikayenizi yazmak isterseniz https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLScYOpdhGSafTw3f9nCzt9jtk-VXwDWHs0CRHZTHRuV-RpQlVA/viewform linkindeki formu doldurup bizimle paylaşabilirsiniz.