Merhaba Arkadaşlar,
Diyabetli olduğumdan beri yer yer kafamda ilginç düşünceler oluşuyor. Bazen acaba savaş olsa halimiz ne olurdu, ilaç bulabilir miydik diye düşünüyorum. İnsanın bir ilaca bağımlı yaşaması korkutuyor. Haliyle bazen şaşırtıyor. Bazen ilacın olduğu için şükrediyorsunuz, bazen ise acaba herhangi bir durumda bulunamasa ne olurdu diye düşünüyorsunuz.
Ben eğer olur da insülin bulamaz isem sanırım günün yarısını koşarak geçirirdim 🙂
Yürüyüş yaparken kan şekerinizin dengelendiğini bilmek çok iyi insanı rahatlatıyor. Koşmaya daha temkinli yaklaşıyorum. Çünkü hipoglisemi olabilir. Gene de doğan güneşi görmek, yürüyüp dilediğince hareket etmek çok iyi. En azından özgürlüğümüz bir nebze hala elimizde.
Sanırım diyabetli kişinin ruh hali biraz da kan şekerine bağlı olarak değişiyor. Bunu ölçümlerime bakarak söylüyorum. Ne zaman şekerim yüksek olsa vücudumda bir baskı ve sıkıntı hissi oluyor. Normal seyirlerde olduğunda pek anlaşılmıyor ama dingin bir ruh hali oluyor gene.
Sizlerde nasıl? Eğer siz de aynı hissediyorsanız lütfen belirtin 🙂 Ben de yalnız olmadığımı anlarım böylece. İnsanın vücut dengesi kan şekeri ile doğrudan alakalı sanırım.
Sizlere gördüğüm bir rüyamdan bahsetmek istiyorum. Bu rüyadan direk diyabet ile ilgili olduğu için bahsediyorum. Rüyamda Alice Harikalar diyarı gibi. Her yer pişmaniye ve şekerlemeden oluşan bir yerdeyim ve koşturup duruyorum. Elimi attığım bütün şekerler yok oluyor bir anda ve bir süre sonra artık elimi uzatmayı bırakıp yoruluyorum ve olduğum yere oturuyorum dizlerime çenemi koyup etrafımdaki şekerlere bakarak iç çekiyorum. Tam o sırada baklava adam geliyor ve konuşuyor inan beni yemek istemezsin bunun için üzülme diyor 🙂 Ve tekrar toparlanıp ayağa kalkıyorum. Koşmaya devam ediyorum. Derken uyanmışım. Bu denli bilinç altıma girmiş durumda diyabet 🙂 Bu rüyadan uyandığımda adeta şaşkınlıktan uyuyamadım tekrar.
Sizlerde de bu şekilde olaylar oluyor mu? Sizin diyabetik düşünceleriniz neler? duymak isterim. Lütfen kısa kısa anlatın. Çünkü bunları duymak bir hassa durumumu rahatlatıyor. Kim bilir belki sizin için de iyi gelebilir.
şekersiz günler
Mustafa
Mustafa Bey Merhaba,
Baklava Adam’ı düşününce nedense Eşref geldi aklıma 🙂 Gülmekten kendimi tutamadım 🙂
Rüyamda şekerli besinler, çikolata, pamuk şeker vb hiçbir şey görmedim bugüne kadar. Çünkü ben öyle ya da böyle canım çekerse yiyiyorum. Kendimi bu konuda hiç kısıtlamadan. Belki de durumum böyle olduğu için rüyalarıma kadar girmiyordur.
Ama bir felaket olursa ne olur konusu benim de kafamı çook ama çook karıştırıyor. İstanbul’da olası bir deprem. Ve depremden sonra şehre giriş yok. Biz göçük altına ya ölü ya da diri. Diri olsak da insülin olmadığı için ölme riskimiz halen var. Bu düşünceler beni de bazen çok düşündürüyor. Biz Eşref ile bu konuyla ilgili bir video çekmiştik. http://www.diyabetimben.com/yastik-alti-bilgilendirme-sohbeti-4-dogal-felaketler-olmadan-once/ linkinde. Endişelerimi bu videodan da görebilirsiniz.
Kan şekeri gidişatına gelirsek; yüksek gittiğinde benim de vücudum inanılmaz huzursuz oluyor. Patlayacak bir bomba gibi hissediyorum kendimi. Ya da hipoglisemi sonralarında hayattan soğumuş, başıma kötü bir ağrı ve sanki hafızam gitmiş ve tekrar her şeyi hatırlamaya çalışma endişesi.
Unutmayın. Sadece siz ya da ben yaşamıyorum. Hep beraber benzer durumları yaşıyoruz. Yalnız değilsiniz…
sevgiler
Merhaba 🙂
Yazıyı okurken özellikle ilk pragraflarda biri beni anlatıyor diye düşündüm. Savaş olursa bir yerde mahsur kalırsam ne yaparım? Yada hipoglisemi olup yanımda hiç şeker olmazsa? Yalnız değilsiniz Mustafa Bey 20 yıldır bende kuruyorum bunları kafamda.
Ölçüm cihazında gördüğüm rakam önce ruh halimi etkiliyor aynen sizin gibi… Sonuç iyiyse daha dinç hissediyorum ama sonuç umduğum gibi olmayınca tonlarca ağırlık biniyor omuzlarıma. Zor gerçekten ama bu hastalık bana hayatımı düzen ve intizam altında tutmayı ve daha tedbirli daha sorumluluk sahibi olmayı öğretti. Bunun için seviyorum dedimi 🙂
Merhaba Mustafa Bey,sizin korkularınızı ve endişelerinizi bizde aynı şekilde yaşadık ve sürekli aklımda 2011 de Kütahya da simav depremi olmuştu bende 8 aylık hamileydim oğlum 7 yaşında idi biz uykuda iken sarsıntı ile ağzımız yüzümüz toz toprakla uyandık çığlık sesleri anlatırken bile kötü oluyorum,oğlumu nasıl kucakladım hatırlamıyorum ilk aklıma gelen iğneleri nerdeydi oldu,o günden sonra iğnelerinin yerini hiç değiştirmedim hep koridorda kapıya yakın gözümün önünde duruyor, hala o korkuyu yaşıyorum haberlerde savaşın içindeki insanları gördükçe de onlarda hastadır ilaç kullanıyorlardır ne yapıyorlar ki diye düşünüyorum rabbim yardımcıları olsun ilaca bağımlı olmak gerçekten kötü ama buna da şükür diyelim değil mi.Sevgi ve Saygılarla
Merhaba ,
Savaç çıksa , tüm eczaneler yok olsa ya da insülin bulunamasa ne olur diye aklıma geliyor benim de .. Bir ara istiflemeyi bile düşündüm. Sonra aklıma birbirimiz geldi Bir şekilde Esra gene birleştirir bizi dedim :)))
Sevgiler,