Diyabetime Şükrediyorum
Tip-1 diyabetli hayatımda kendime teşekkür ediyorum.
Diyabetle tanıştığımda 14 yaşındaydım. O sene tam da liseye başlamıştım. Hayatımın en keyifle geçen yıllarında diyabetle tanışmış, tüm düzenimi diyabetim üzerine kurmaya başlamıştım.
Diyabet olduğumu doktorumdan öğrendiğim gün, bunu büyük bir olgunlukla karşılamıştım ve ilk iğnemi o gün doktorum bana yaptırmıştı.
Eve döndüğümüzde annem çok ağlamıştı. Yanına yaklaşıp, “anne neden ağlıyorsun yoksa bana kötü bir şey mi oldu” diye soruşum dün gibi hafızamda. O günden sonra annem bir daha ağlamadı.
Babam diyabetime çok üzülürdü ama belli etmezdi fakat ben hissederdim. Her defasında sana pankreasımı versem de kurtulsam derdi artık üzülmemek için. Pankreasını veremedi, erken kaybettim babamı.
Diyabete sahip olduğum için kendimi şanslı hissediyorum ama başka hastalıklarla kıyasladığım için değil. Diyabet kendimi mutlu hissetmemi sağlıyor.
Neden mi? Çünkü kendime dikkat etmek zorundayım. Yediklerime, içtiklerime hatta üzülmemeye bile dikkat ediyorum. Şu an çoğu insanı şaşırtacak kadar pozitif bir enerjiye, morlukları olmayan, sağlıklı bir vücuda, düzgün bir fiziğe ve yaşını belli etmeyen bir yüze sahibim.
Ben diyabetimle güzel anlaşıyorum. Diyabetinize sevginizi verin. Ondan çekinmeyin. Diyabetinizi başkalarıyla paylaşın. Ihtıyacınız olan her yerde insülinlerinizi yapmaktan, şekerinizi ölçmekten çekinmeyin. Ve bunları yapabiliyorsanız en çok kendinize teşekkür edin.
Diyabetli günlerinizin keyifle geçmesi dileğiyle.
Mehtap
Siz de teşekkür etmek istediğim kişiler var diyorsanız bizimle bir yazı olarak paylaşabilirsiniz.
Tip-1 Diyabetli Yaşamınızda Kime, Neden Teşekkür Etmek İstersiniz? başlığına tıklayabilir ya da https://goo.gl/forms/Sa83vnPsNphRwBoY2linkinde bulunan formu doldurup bizimle paylaşırsanız, biz de en kısa sürede teşekkür yazınızı paylaşırız.
test