Elif’in Diyabet Hikayesi…

Merhaba Esra Abla’cım,

Öncelikle böyle bi site açtığın için çok teşekkürler seni ve Eşref Abi’yi çok seviyorum. Selam söyle. Bu siteyi yaklaşık 3.5 senedir takip ediyorum. Hatırlarsan sana mail atmıştım okuldaki arkadaşlarımı bilinçlendirmek için slayt istemiştim ve beni kırmamıştın. Çok sağol. Çok işime yaradı.

Konuyu başka bi yere taşımadan hikayeme başlayayım;

Sene 2010’du. Birden çok su içme ve idrara çıkmaya başladım. O sene liseye başladım. Liseden önce biraz balık etliydim. Hatta babam beni ‘yarmagülüm’ diye severdi. Yemeyi de çok severdim. Eeee Bolulu olup yemek yememek olur mu, olmaz tabi…

Neyse liseye başladım. Dönem ortasına doğru bi susama, idrara gitme ve iştahım arttı. Ama zayıflıyordum. Hoşuma da gidiyordu önceleri. Sonra kemiklerim ortaya çıktı. İskelet gibi oldum. O aralar annemim bürosuna gidiyordum. Yanında hanımefendi çok su içtiğimi ve tuvaletten çıkmadığımı söyledi. Sen bir doktora git dedi. Annem de yarın bir tahlil yaptır dedi. Ben de okula gitmeden sağlık ocağına gittim. Tartıldım. 40 kiloydum. İnanamadım. Doktor tahlil yaptı. Ertesi gün sonucunu almadım. Ailem de sormadı. Bi laf arasında annem sonuç nerede dedi. Almadım deyince bana yarın alsın dedi.

Cuma günü almış babam ama okumamış. Akşam annem bir baktı. Glükoz 475. Hemen Bayrampaşa Devlet Hastanesi’ne gittik. Tama teşekküllü bir hastaneyi gidin hemen dediler. Gittik. Ben korkmaya başladım. Anlamıyordum bir şey. Hemen parmak ucundan kan aldılar. 580. Hemen acil servise yatırdılar. Serumlar bağladılar. Ağlamaktan canım çıktı. Bana ne oldu böyle? Anneme ne zaman gideceğiz dedim. Birazdan dedi. Ama doktor uzun bir misafirimizsiniz demez mi! Ben zaten koptum, delirdim adeta. Sakinleştirici yaptılar. Uyandığımda alışmıştım. Ama hep neden ben dedim. Beslenme düzeni ve eğitimleri verildi baya. Cerrahpaşa Çocuk Metabolizması’ndaki Tülay Hemşire’nin çok desteği oldu. Ve ailemin de. Onlara minnettarım.

Bi kaç kere hastaneye yattım. Yaramaz bir hastaydım. Şekerle ilgili bir sıkıntı yaşamadım ve yaşamak da istemiyorum. Hayat çok değerli. Diyabet benim en iyi dostum. Aynı zaman prematüre doğmuşum. İşitme kaybım var. Biraz da boynumda sorun var.

Bakın siz iki çift lafım var. Ben başardım. Siz de sağlığınıza iyi bakın. Engellileri hor görmeyin. Rica ediyorum. Maalesef bu konuda halen anlayışla karşılamayanlar var. İki dakika sonra ne olacağı belli değil. Unutmayın; hayat güzele ve iyiye layık. Şeker hastası olmak engel değil, hediyedir.

Herkese selamım olsun. Şekerli arkadaşlar öpüldünüz.

Facebook’ta sizin sayfanızdayım Esra Abla’cım. İzmin Elif Karaduman. İsteyen irtibat kurabilir.

Elif Karaduman

NOT: Yazıyı Facebook ya da Twitter gibi sosyal medya kanallarında paylaşın. Alttaki Facebook, Twitter, Google+ ya da Pinterest butonlarına tıklamanız yeterlidir.