Bu maili 30 Kasım gecesi 02:54’te aldım.
Necla Hanım göndermiş. Ve bende bu aralar unutkanlık fazla olduğu için cevap yazmayı unutmuşum. Ben ve bu unutkanlığım var ya 🙂 .
Sizlerle bu maili paylaşmak istedim.
Ve yine ağladım. Bu arada bu yazının resmini yine Eşref seçti. İlk gördüğümde bu yazıya tam uygun olduğunu düşündüm.
Necla Hanım’ın maili;
Oğluşum ocak geldiği zaman 4 yaşına girecek.
Tip 1 diyabet olalı 3 ay oldu.Evet koskoca 3 ay.
Bu çarşamba Ankara’ya kontrole gidecez. A1C sine bakacaklar.
Ben sitenize rastlayalı 2 hafta oldu nerdeyse. Sizleri, yazdıklarınızı, fikir ve düşüncelerinizi, öğütlerinizi okudum, okuyorum da. Bazılarının yaşadıkları benimkiyle aynı gibi.
Oğluşuma şeker hastası denildiğinde dünya başıma yıkıldı. Çok zor günler yaşadık ve atlattık. Atlatmaya çalışıyoruz da . Oğluşum benden daha olgun. Beni üzmemek, ağladığımı görmemek için elinden geleni yapıyor. Belki de o böyle olgun davranmasaydı ben toparlanamazdım. Bu günlere gelemezdim.
Bazen o bişeyler istediği zaman, ve olmaz şimdi yiyyemezsin dediğim zaman, göz yaşlarımı tutamıyorum. Ama şükrediyorum. Niçin mi? Çünkü , yavrum yanımda nefes alıyo, benle oynuyo, yanımda uyuyo, bana gözlerimin içine bakıp, anne seni ben çok seviyorum diyebiliyo ya. Bunlar önemli. Gerisi boş. Allah sabrını da beraberin de veriyormuş, bunu anladım.
Erdoğanımın hastanede yattığı günlerde diğer hastalara bakıp, onların hiçbir zaman yürüyemeyeceğini düşündüğümde veya hiç bir zaman anne diyemeyeceğini düşünmek………… Bunlar insanın canını acıtıyor. Evet bu hastalık başımıza geldi. Allah verdi. Ne yapalım. Bunla yaşamayı öğreneceğiz.
Kh hesaplamayı öğrettiler neyse ki. Elimizden geldiği kadar bu işi becermeye çalışıyoruz. Ben yalnız değilim. En başta Allah ım yanımızda, sonra çevremdekiler. Eşim, annem, babam. Vee sağ kollarım benim, canlarım, kötü günlerimde yanımda olan kız kardeşlerim. Onların haklarını ödeyemem. Destekleri çok büyük her zaman. Yoksa ben bir başıma bu zorlu süreci atlatamazdım. Fındık içime insülinlerini vururken ağlardım. Oğluşum, Necla yapma ,bırak derdi ilk zamanlarda, ağlardı.
Ama artık o günler hepsi geride kaldı. Benim olgun oğlum kendi gösteriyo artık. Bunları kardeşlerimin yardımıyla atlattık. Çok ama çoook teşekkür ediyorum onlara. Allah onlardan razı olsun ve ne muratları varsa versin.
Şu an nöbette işteyim. Gece 02.40 . Bu benim ilk denemem, yazmamdı. Bundan sonra bırakmam sizi,sizde beni bırakmayın.
Allah bizlerin yardımcısı olsun.
İyi geceler….
Necla Hanım’a gönderdiğim mail:
Necla Hanım Merhaba,
Öncelikle geç geri dönüşüm için sizden çook özür dilerim. Ben de bir diyabetli olunca bazen unutabiliyorum 🙂 .
Bu mailinizi blogta paylaşıyorum. Bloğumuzda bu yazı üzerinden sohbete devam ederiz.
Erdoğan’ın parmaklarından öpüyorum. Çocuklarımızın tek koruyucuları anne ve babaları. Sizler var oldukça diyabetle ve hayatla mücadele edebilecekler.
Umarım Erdoğan’ın diyabetli hayatı sizlerle daha kolay ve yaşanabilir olur.
sevgiler
esra
Bu hastalığın çaresi önce bu durumu kabullenebilmektir.Ve tabi ki doktor tavsiyelerini uygulamaktan geçiyor.Annelik görevinizin yanında evladınıza bir hemşire gibi onu takip etmeniz gerekecek.Oyunu kuralına göre oynadıktan sonra diyabet tehlikeli bir hastalık olmaktan çıkıyor geçmiş olsun dileklerimle…