Kan Şekerlerinin Regüle Olmaması… Dozlarının Milyonlarca Kez Ayarlanması…

Kan Şekerlerinin Regüle Olmaması… Dozlarının Milyonlarca Kez Ayarlanması…

Dün Serra’nın hamilelik sürecindeki ilk yazısını, En Nihayetinde, 7.2 HbA1c İle Hamile Kaldım başlıklı yazımızda okumuştuk.

Geldik ikinci bölüme 🙂

Bitti.. Bitiyor darken geldik 12. haftaya…

İkili test yapılacak. Yüreğim ağzımda. Doktor bakıyor diyor ki; “Her şey çok yolunda. Ancak 18. haftada riskli gebelik uzmanına gidip renkli ultrasona girmeniz gerekmektedir.” Dedim; “Bu sadece bana özgü bir şey mi?” Dedi ki; “Hayır. Rutin bu. Herkes detaylı ultrasona giriyor.”

O haftaya gelene kadar da zaten “bu stresle yaşanır mı? off… pöfff…. yeter…bu ne ya?” gibi isyanlarım mevcut.

Geldi çattı o hafta. Benden önceki randevu sarkmış. İçerideki hastanın karnından amniyon sıvısı alınmış. Bebekte anomali mevcutmuş. Herkes hüngür şakır ağlıyor. Ben de tabii. Sekretere soruyorum; “Kadında diyabet veya RA var mıydı?” Sekreter diyor ki; “Hayır, yok.” Ben tabi iptal!! Dedim; “Onda yok ve bu haldeyse kim bilir ben neler duyacağım.” Eşime dedim ki; “Kalk gidelim. Boş ver muayeneyi. Bebek doğabilirse şayet görürüz ne olacağını. Ama asla girmeyeceğim muayeneye.” Dedi ki; “Serra saçmalama istersen.” Zorla soktu beni içeriye.

Girdim ama adeta bir titrek modundayım. Ölücem. Doktora söylüyorum; “18 yıldır tip-1 diyabetliyim.” diye. Doktor gözlerini bir açtı. “Eee” dedim içimden. Nasıl bir de; “10 yıllık RA var.” diyeceğim ben. Neyse eşim yardımcı oldu. O söyledi. Doktor tabi daha bir telaşlı gibi oldu ama sesini çıkarmadı.

Geçtik muayeneye.

Doktor dedi ki; “Sakin ol öncelikle.” Ben dedim ki; “Öldü mü? Sakat mı nedir?” “Hayır” dedi. “Seni tebrik ederim çok.” dedi. “Ne oldu dedim?” “Bunca yıllık tip-1 olarak şekerini iyi yönetmenin karşılığını inşallah bu gebeliğin sonucunda alacaksın. Her şey yolunda. Sağlıklı bir gebelik gözüküyor. Tetkiklerim sonucunda bu gebelik sonuna kadar devam edebilir gözüküyor.” dedi.

O gün dedim ki eşime; “Bugün benim doğum günüm.”

Ben daha önce hiç böyle hissetmemiştim. Herkesi arıyorum tabi ağlaya ağlaya.. Herkes de benle ağlaya ağlaya…

Bu arada çok bahsetmemiş olsam da her saniyem diyabet doktorumla geçiyor. Her saniye yazışmalar, diyetisyenle görüşmeler. Kan şekerlerimin regüle olmaması.. Dozlarımın milyonlarca kez ayarlanması ve benim her şekerim yükseldiğinde bebeğime bir şey oldu mu ya da olacak mı sorularım… Gerekli açıklamaları doktorum yapıyor olsa da bana “Kesin bir şey olmayacak Serra birkaç yükselme ile ne olur ki!” cevabını alamayışımın verdiği tedirginlik zaten ben doğurana kadar devam etti. Ama iyi ki varlar.. Beni bu doktorlarımdan başka doktorlar asla ve asla çekmezdi garanti edebilirim.

Geldik mi 36. haftaya. +7 günlüğe yani.

37 hafta sayılırım. Hastaneden sezeryan randevusu alacağız. Muayene olmaya geldik. Ben bu arada asla normal doğum hiç ama hiç düşünmedim. Direk sezeryan dedim. Doktorum da saygı duydu çok şükür.

Her rutin muayenede olduğu gibi tansiyonuma bakıldı. 15’e 9 mu ne çıktı. Doktorum tabi şok geçirdi. Bu arada tarih 29 Aralık. Doktorum ısrarla bana; “Yılbaşında ben İstanbul’dayım. Bir şey olur ise haberdar etmekten çekinme beni, ara diyor.” Sanki içine doğmuş gibi. Yalnız dedi ki “Bu tansiyon çok ilginç. Herhalde sana gün alacağız diyerek heyecan yaptın. Sen bir 5 dk dinlen sakinleş tekrar bakalım”. Dedim “tamam.” Neyse tekrar bakıldı. Bu kez 13’e 8 çıktı. Dedi ki; “Demek ki stresten oldu bu. Araya hafta sonu giriyor. Mutlaka tansiyonunu ölç bak ve beni haberdar et.”

Neyse zaten stresten olduğunu düşündüğüm için çok da önemsemedim açıkçası. Ama göz yuvalarım yerinden oynamak üzere ve korkunç bir baş ağrım var…

Son bölüm yarın 🙂 

Serra