Çocuğunuzu ve kendinizi de toplumdan soyutladınız mı hiç? Dışarıdaki insanların çocuğunuza ve dolayısıyla size acımasından endişe ettiniz mi? Ya da çocuğunuza ve size yönlendirilen meraklı bakışlar sizi rahatsız etti mi?
Anne ve babaya bunu söylediğinizde ‘olur mu hiç öyle şey?’ derler. Eminim.
Ama gelin görün ki özellikle çocuklarına diyabet teşhisi koyulan aileler öncelikle inanılmaz derecede sarsılıyorlar. Çocuk zaten şaşkın. Hastanede yattığı sedyede giden gelen doktor ve hemşirelere alışmaya çalışırken aile halen bir kenarda o sarsıntıyı yaşamaya devam ediyor. Çocuğun ailesine aslında o ilk aşamada büyük bir ihtiyacı var.
Hastaneden eve gelişte diyabet, ailenin ve çocuğun hayatında az da olsa bir yer kaplamış oluyor zaten. Ve aile çocuğunun kimse tarafından diyabetli olduğunun bilinmemesi için ek bir çaba göstermeye başlıyor. Özellikle bu bir kız çocuğuysa ‘yarın bir gün evleneceği’ düşünülerek daha bir gizleniyor çocuk ve diyabeti. Aile çocuğun ve kendisinin en fazla bu dönemde ihtiyacı olan diyabet kamplarına dahi gitmeyi istemiyor. Düşünün. Bu diyabet kampları özellikle çocuk diyabetliler için oldukça önemli bir başlangıç. Diyabette ilk disiplinlerin öğrenilmesi gereken önemli bir platform. Ama ailesi sebebiyle çocuk bu konuda da geriden gitmek zorunda kalıyor.
Dışarıda ailecek bir yemek yendiğinde ise ya masa altında ya da tuvalette insülin yapılıyor çocuğa. Kan şekeri ölçümü için de aynı durum. Neden peki? Muhtemelen aileler sosyal çevredeki ve hatta tanımadığı insanların bile bakışlarından, sordukları sorulardan ve acınmasından rahatsız oluyorlar.
Bir de şu aile ziyaretlerindeki donatılan sofralar başa bela. Anne ve baba çocuğunun önüne tatlı gelince panikliyor. ‘Yemez o’ diyorlar. Nedeni sorulduğunda ‘Bugün çok yedi’ gibi masumane cevaplar veriliyor.
Bu yazıyı neden mi yazdım? Biz aileler gözümüzden bile sakındığımız çocuklarımıza bazen öyle büyük zararla veriyoruz ki. Ne olursa olsun önce kendimizi düşünüyoruz. Peki gözümüzden sakınmıyor muyduk çocuğumuzu? Sakınmıyormuşuz demek ki.
Blog kuruldukta sonra nasıl çocuk endokrinoloğu sıkıntısının farkında vardıysam, ailelerin bu durumunun da farkına vardım.
Ama buna bir çözüm bulmalıyız kendi içimizde.
Özellikle diyabetle ilk tanışıldığı anda aslında bir nevi hayatın değiştiğini ve insani tüm duygularımızı bir kenara bırakarak diyabetli çocuğumuza ek özen göstermeliyiz. Diyabetin altını üstünü getirip doğru doktor ve diyetisyen ile bu süreci hep beraber yönetmeliyiz. Zira gizlenilecek bir durum ile karşı karşıya değiliz.
Bu diyabet ne bulaşıcı ne de ölümcül bir şey. Neden bu kadar korku? (Görsel kaynak: bosdunyaninbosisleri.blogspot.com)
selamlar biz 5 senedir diyabetliyiz ilk günden itibaren hic saklamadık diyabeti herkese anlattık ve okadar bilinçsiz cevredeyiz ki zaman zaman keske kimseye söylemeseydik dedigimiz oldu top oynama sen seker hastasısın sen onu yeme seker var sende buna benzer bir sürü sözlerle karsılasınca cocuk ister istemez sinir oluyor seker hastalıgı sadece sekerı cok yedırınce olur sanan insanlar var ilk zamanlarada zaten pisikoloji bozuk oluyor bide ayy keske cok seker yedirmeseydin dedilermi gelde anlat durumu 6 yasındaydı oglum diyabet oldugunda hiç saklamadık ilk dısarı yemegimizde masada acıkca vurduk bunda bisey yok ayıp degil günah degil. Ama dedik ya toplumumuzun acıma duygusu cok fazla acıyarak daha cok zarar verdiklerini bilmiyorlar cocuklarımız bir süre sonra sinirli tepkili oluyorlar.Oglum bir gun bana “hastalık Allahtan ama keske kimseye söylemeseydik” dedi cocuklar insanların bilgisiz olduklarını değil onlara acıdıklarını düsünüyorlar işi zor olan biz annelerin işini daha çok zorlaştırıyorlar.Birbirini seven gencler var SIRF DİYABETİ VAR DİYE karsı taraf aile kızı yada erkegi istemiyor böyle ön yargılı insanlar var .Bu durmda SORUN OLMAYAN DİYABET sorun haline geliyor YADA GETİRİLİYOR…….
Merhaba
Ablacım bende 1 senelik tip1 diyabetliyim sanırım Ahmet Furkan benim yaşlarımda,tanışıp birbirimizle bilgi alışverişinde bulanabiliriz.bu blogta hiç yaşıtımla karşılaşmadım.Eğer Ahmet furkan isterse tanışabiliriz.Sevgiler
Mehmet cim,
Yorum yapan kişi Ahmet Furkan’ın annesi. İstanbul’da yaşıyorlar. Eğer annesi senin yorumunu görüp görüşmek isterlerse ben yine numaranı veririm 🙂 .
Yaşıtın diyabetli arkadaşım yok ama biz varız 🙂 . Unutma bunu 🙂 .
sevgiler
Merhaba Esra abla ,
biliyorum sizi bütün kalbimle seviyorum,nasıl annemi,babamı,abimi,arkadaşlarımı,Galatasayı 😀 ama yinede yaşıtımla görüşürsem daha iyi olur.
merhaba mehmet ali ben ahmet furkan 12 yasındayım istanbulda oturuyorum sen kac yasındasın
Merhaba ahmet furkan bende 12 yaşındayım ama ocağın 7 sinde 13 gireceğim ben balıkesir edremitte oturuyorum.Sevgiler
merhaba mehmet ali evet aynı yastayız ama biz istanbuldayız istersen facede görüsürüz bir senedir diyabetlisin nasıl gidiyo şekerler umarım bir sorun yoktur sevgiler
İyi yaa ben şuan facedeyim ekleyeyim seni ?
ya da sen beni bulabilrmisin he bu ardada merhaba
merhaba 6 yaşındaki kızım 20 günlük diyabetli bense 2 yıllık diyabetim zor günler yaşıyoruz henüz şekeri çok düzensiz çocukta diyabet çok zormuş
merhaba serpil hanım… Ben Ahmet Furkanın annesiyim ismim Yeliz sanada kızınada cok gecmiş olsun evet cocugumuzun diyabet olması gercekten zor Allah kolaylık versin benim oğlumda 6 yasındaydı diyabet oldugunda simdi 12 yasında cocukların diyabetleri genelde düzemsiz oluyo bi bakıyosun 50 bi bakıyosun 300 insan napıcanı sasırıyo bilinçli bir beslenmeyla işler biraz yoluna giriyo tabi şekeri yükselten sadece yemekler değil mesela biz her beşiktaş macından sonra sonucu ne olursa olsun 300 lerde dolasıyoruz stres heyecan yani hayatın içindeki olumlu yada olumsuz her sey diyabetimizi etkiliyo saglıkla kalın selamlar