Pankreas Gibi Düşünenlerin Yeri ‘Diyabetimben.com’

Pankreas Gibi Düşünenlerin Yeri ‘Diyabetimben.com’

Biraz ara vermek iyi oldu. diyabetimben.com’da Bazen yazımda Perşembe günü itibarıyla bir ara vereceğimden bahsetmiştim. Çoğu kişi tatile çıkacağımızı düşünmüş ama maalesef içten gelen, sıkılmamın getirdiği bir araydı.

“Bazen de sessizliğe ihtiyacı vardır insanın. Gündelik rutinlerden biraz, birkaç gün sıyrılma ihtiyacı.” dedim. Ve iyi geldi.

15 yıldır pankreas gibi düşünmek. Bazılarımızda çok çok zor, bazılarımıza çok zor, bazılarımıza ise zor geldi. Kolay gelen de olmuştur ama pankreas gibi düşünmenin çok da kolay olmadığını biliyoruz.

Bazılarımızın kendisi pankreasken, bazılarımızın ya annesi ya babası ya da yakınlarından biri olabiliyor. Bu görev kimde olursa olsun. Görev bilincinde olmak gerekli.

Her birimizin de aklından gitmeyen hikayeleri vardır. Bu hikayeler öyle bir tane de değil, dolu mu dolu hikaye heybemiz var.

Ben her yeni diyabet teknolojisini denerken apayrı heyecan duyuyorum. Her biri ayrı bir hikaye. Ama biz Eşref ile insülin pompasını ilk taktığımız gündü. Daha çok bir şey bilmiyorduk. Akşam evimizde takılmıştı insülin pompası. Gerekli eğitimler kısa bir şekilde verildi.

Kendisine yeni oyunca alınmış çocuk gibi oynayıp duruyordum insülin pompası ile. Gece yarısı 3-3:30 gibi. Yatıyoruz. Bir yerlerden ses geliyor. Eşref ile sesin nereden geldiğini anlamaya çalışıyoruz. Yatağın üzerindeyiz. Ortamızda da insülin pompası. Ne yapacağımızı bilemiyoruz. Acaba insülin gidiyor mu? Acaba bize eğitim veren kişiyi arayalım mı? Ne yapalım? Aman Allahım modunda aramıştık bize eğitim veren kişiyi. İkinci kez çaldı çalmadı. Heyecanla durumu anlatıyoruz. Yanlışlıkla bir alarma açık kalmış. Yönlendirmelerle kapadık. Ama sonrasında çok güldük çoook. İnsan bir şeyi bilmeyince öylece kala kalıyor 🙂 Hem de fena kalıyor.

Peki sizler pankreas gibi olmaya, pankreas gibi düşünmeye çalışırken hangi hikayenizi unutamıyorsunuz?