Savaşacaksanız Bir Tip-1 Diyabetli Gibi Savaşın

Savaşacaksanız Bir Tip-1 Diyabetli Gibi Savaşın

Tip-1 diyabet. Bir meydan okuma hikayesi.

Mühendislik eğitimim esnasında tip-1 diyabetle tanışmıştım. Doktorum; “Tip-1 diyabetlisin artık.” dediğinde kulağıma da fısıldamıştı. “Birlikte diyabetini yönetmeye çalışacağız. Artık biz bir ekip olduk.” demişti. O zaman pek anlamasam da cümle kendi yüküyle zaten bana afilli gelmişti 🙂

Aynı zamanda arazilerde de sabah-akşam bulunuyor, çalışıyordum. Yürüyorum arazide ama. Herkesin telaşı yeni kayaçları görmek. Hocayı daha bir kulakları dört açıp dinlemek. Ve tek hedefi sadece arazide görevini yerine getirmek herkesin. Acaba o zamanlar şimdi olduğu gibi kafamda konuşma balonları çıkıyor muydu?

• Acaba şekerim kaç?
• Genital bölgem kaşınıyor. Şekerim mi yükseliyor acaba?
• İştahla su içiyorum. Şeker ne alemde?
• Acıktım. Odaklanamıyorum. Kesin düşüyor şekerim 🙂

Sonra mezun oldum. İş arama telaşım iyiki de çok uzun sürmedi. Sadece 2-3 haftamı almıştı.

Gündelik iş hayatı durumları içinde iş hayatının getirdiği doğal survivorın içinde bulmaya başlıyorsun kendini. Okulda birbirine rakip olmak daha masum gelirken, iş hayatında rakip olmak daha sıkıntılı, daha parçalayıcı 🙂

Ortalama 11-12 yıldır iş hayatında ne alevli toplantılar, ne gergin işler ve konular, ne başarılara imza attım. Neler geçmedi ki, neler yaşamadım ki bu sürede. Biliyorsunuz ben bir de İnsan Kaynakları profesyoneliyim. Ana merkezde “insan” var. Ve hayatın her anında insanla uğraşmak 🙂 Bazen bunaltıcı olabiliyor 🙂

Ve bazen kıyamet kopuyor. Sen içinde inanılmaz sakinsindir. Sabah kalktığında şekerin zaten düzgün çıkmıştır. Mutlusundur. Kimse de o andan sonra seni mutsuz edemez. Bazen de şekerin sabahın o kör saatinde öyle efsane yüksek çıkmıştır ki. Gireceğin önemli toplantının içinde olsan bile “Şekerimi nasıl düşürürüm?” telaşında bol bol su içersin kimseye çaktırmadan. Ara ara toplantıdan izin alıp tuvalete gidip şekerini ölçersin. Ya da sürekli glükoz ölçüm sistemi kullanıyorsan elin hep CGMs’in takip kumandasındadır.

Ya da bir eğitimdesindir. Kahve-çay molası zamanında sevgili organizasyon sorumluları pasta-börek-çörek koymuştur. Kokusu burnuna gelir. Gerçekten ciddi bir mücadeleye girmişsindir. Bazen başarılı olursun. Ve yemezsin. Bazen de başarısız olursun. Ve hem şekerinin gidişatınden endişe eder hem de kendine kızarsın.

Bir gün önemli bir bütçe toplantısında sensörlü pompanın alarmı öter. Daha doğrusu önce titreşir. Sonra birkaç daha titreşir. Ve sen sunum yaparken kendi içinden de sayarsın.

• Evet ilk titreşim geldi. Biraz sabır. Hızlan sunumda.
• İkinci titreşim de geldi. Yaaaa çok mu yavaşım? Hızlan Esra.
• Şimdi tireşim+ses gelecek. Ses şimdilik yüksek çıkmıyor. Duymaz kimse. Devam. Hızlan.
• Sonra toplantı alevlenir. Ve ambulans alarmı gibi alarm ötmeye başlar.
• Çağrı cihazım öttü de dersin çocukça 🙂 Çağrı cihazı mı? Sene 2017. Deliyim ben galiba.
• Sonra sessizce bir tuvalet izni. “Toplantıya girerken neden aklına gelmez ki Esra sensörlü insülin pompasının sensörünü kapatmak.” serzenişi.

Evlenirken bile yanındadır. Acaba her şey yolunda gidecek mi? Yemek yemede sorun yaşar mıyım hazırlıklarda? Şeker şimdi nasıl? gibi gibi konular arasında sıkışıp kalırken evlilik gibi eğlenceli konu sadece adında eğlenceli kalır. Çünkü düğünde elinde mendil tam da halay başı iken saat 22:00’da düğün senin için durur. Gelinliğinin eteğini kaldırır. Ve Lantus’unu yaparsın.

Ve sen hayatının her anında, kesintisiz meydan okurken, diğerlerinin savaştığı şeyler anlamsızlaşır.

Görsel kaynak: Medtronic Hypoheroes Project