10 yıl geçti değil mi?
Bana büyük bir aşkla ‘hep seninle olacağım’ dediğin günü dün gibi hatırlıyorum. Sözünde de durmaya devam ediyorsun.
İlk zamanlar sabahın 6’sında kalkar sırf sinirlenmeyesin diye kahvaltımı yapardım. Ardından yatar ve 3 saat sonra tekrar kalkar bir kontrol ederdim nasılsın diye. Gün boyunca saatten de gözümü ayıramazdım. Sürekli seni kontrol etmem gerekiyordu. Öyle de oldu.
Zaman geçti. Geçtikçe seni daha da mutlu etmek için yeniliklere ayak uydurmam gerekiyordu. Elimden geldiğince seni daha mutlu edebilmek için her yolu, her yeniliği denedim. Dedim ya; ‘her şey senin için’.
Sana odaklı ve seni mutlu etmek için geçen onca yıldan sonra bana yaptığın kötülükler devam ediyor. Her ne kadar bunları engellemeye çalışsam da bazen sana yenik düşmenin vehametini yaşıyorum. Bazen saatlerce ağlıyorum senin için. Ama sen sessizliğini korumaya devam ediyorsun.
Tam oldu, artık mutlu, her şey yolunda gidiyor diyorum. Olmuyor. Sen yine mutsuz ve öfkelisin.
Bir ara bana ‘yediklerine, içtiklerine dikkat edersen sana daha iyi davranırım’ demiştin. Senelerce onu da yaptım. Ama bir gün hafiften biraz bana destek vermek için çalıştığın günleri hatırla lütfen. Bankadaydım. Birdenbire kendimi yerde buldum. Gözümü açtığımda hastanedeydim.Senin yardımcı olmak istediğini anlıyorum ama yine olmadı. Ben yine kötü oldum.
Bu arada her gün senin için birçok kez parmaklarımı da deliyorum biliyor musun? Sırf sen iyi ol diye, canım acısa da yapıyorum bunu. Senin bana olduğun kadar aşık değilim sana ama ne yapayım, senin bendeki eksikliğini tamamlamak zorundayım.
İğnelerle geçen zamanları artık hiç söylemeyim istersen. Özellikle göbek ve baldırımın delik değişik olduğu ve morarmasına üzülmüşsündür sanırım.
İnan cümleler boğazımda düğümleniyor ama ne yapalım. Seninle ‘biz’ olarak yaşamaya devam etmek zorundayım. 10 yılda çok şey değişti. Umarım zaman yine yeniliklerle senden kurtulmamı sağlar.
Ama artık şunu da söylemek istiyorum ki; ‘Diyabetim, Seni Sevmiyorum.’
Müsaadenizle ben de birkaç satır yazmak istedim Esra Hanım…
İstenmeyen bir bebek gibi öğrendim senin varlığını. İstemiyordum ama bir kere gelmiştin. Çok dikkat etmeliydim ;seni sevdiğim için değil, kendimi tehlikeye atmaktan korktuğum için. Başa gelen çekilir misali… Erken yatıp, erken kalkmalıydım. Zamanında yiyip içmeli,abur cuburdan uzak tutmalıydım seni. Daha küçük denilebilecek bir kız çocuğuydum sakladım seni herkesten.Kimse duymamalı kimse bilmemeliydi senin varlığını. Çevredekilerin yorumları seni kara bir alın yazısı gibi hissettirdi bana.Ya bir de ben de olduğunu duysalar halim nice olurdu. Annem, beni düşündüğü için belki de böyle davranmamı istemişti benden.(Bazen sevdiklerimizi korumaya çalşırken en çok biz zarar veririz. )Utanılacak bir şey değildi benim için de sadece can sıkıcıydı. Çok üzüldüğüm ağladığım anlarım oldu,neticesinde sen de üzüldün ve üzdün beni ziyadesiyle. Senin varlığını görmezden geldiğim,umusamadığım zamanlar da olmadı değil.Hep ben burdayım diye varlık gösterdin. Seni yok saymaya çalışışım beyhude bir çabaydı anladım. Seni önemsediğimde mutlu ettin beni, anladım seni seversem sen de beni sevip üzmüyordun.Ama ki ne zaman kızdım sana sen de benden intikamını aldın en şiddetiyle. Dost olup senin varlığını inkar etmemem gerektiğini anladım. Sen varsın hayatımda anladım ve kabul ettim, lütfen beraberinde başka ızdırapları da sürükleyip getirme bu halsiz,tahammülsüz,sabırsız bedenime.Yalnız seni kabullendim,yanındakilere yerim yok… Çünkü bende bana bile yetecek ben kalmadı sevgili diyabetim…
Gulhan Hanim Merhaba,
Guzel yorumlarınız ve yazılarınız için teşekkür ederiz.
Ben diyabeti saklama psikolojisini hiç bilmiyorum. Herkese rahatça anlattım.
Cunku onlar değil ben önemliyim bu hayatta.
Bazen özellikle Diyabetli hayat cidden monoton oluyor. Sinirleniyoruz kendi kendimize ama ne yapalım. Öyle ya da boyle devam etmeliyiz yasamaya 🙂 .
Sevgiler
İnanın kalakaldım ne yazağımı bilmiyorum 🙁 bu kadarmı güzel anlatılır…
İstemesekte iyi davranmak zorundayız kendimiz için ama o okadar nankörki hep fazlasını istiyor değilmi…hep biz fedakarız tabi kendimiz için bunlar ama onsuzda ii olurdu hani..
Fedakar olsakda olmasakda yaşamya devam… <3
sevgilerrr
Emine Hanim, Emre Bey Merhaba,
İnanın ağlaya ağlaya yazdım.
Bu arada her yazımı yayına almadan önce Esref’e mutlaka okur ve fikrini alırım. İmla hatası yapmışsam da düzeltir mutlaka.
Ama dün aksam her okumaya başladığımda boğazım dugumlendi. Bir ara Esref kendisi okudu. Sonra inat ederek okumaya çalıştım ama olmadı. Yine ağladım ve baktım ki Esref hayretle ve bir o kadar canı yanarak beni dinliyor.
Aynı zamanda tv de İsler Güçler olunca Esref hemen kendine geldi 🙂 .
Sevgiler
ne diyecegımı bılmıyorum.cok uzgunum monotonluk neysede dıkkatt etmeme ragmen şekerımın dusmesı kendını hatırlatması mahvedıyor beni.
ESRA HANIM VE DEĞERLİ ARKADAŞLAR MERHABALAR,
yahuuuu evet insan olarak hesapsız yaşamanın ne demek olduğunu bize unutturan ve hep konsantre halinde olmamız mecburiyetinde bizi tutan bu arızalı durumu ancak bu kadar hoş bir gönül koyuş tarif edebilirdi. kaleminize sağlık ki benim diyemediğimi okudum yazınızda…
başka bir şey yazmayacağım yazılanlar gerçekten kafi… teşekkür etmek istedim sadece; 😀
Biraz melankolik tam bana göre bu aralar :)))
Arkadaşlar sizden ricam bu güzel yazıları facebook ve twitter profillerinizde linki kopyalayıp paylaşmanız, bu şekilde daha çok kişiye ulaşacağız.
Bol paylaşımlı yazılar 🙂 (bu da benim görevim ne yapayım:( )
Fatih Bey,
Görevinizde başarılar 🙂 .
Bunalıma girme sakın. Az kaldı 🙂 .
sevgiler
cnm arkadaşım ne kadar güzel ve dokunaklı anlatmışsın… eline ve pankreasına sağlık olsun diyeyim ne diyeyim….İnşallah bir gün bu hastalıkdan da beraat edeceğiz….Sevgiler…
Serap cım,
Teşekkürler 🙂 .
sevgiler
[…] dikkat edelim. Hoşunuza gitmeyen yazı ve yorumlar olabilir. Yeri gelir benim yazdığım Seni Sevmiyorum yazım hoşunuza gitmeyebilir. Motivasyonumuzu düşürüyorsunuz diyebilirsiniz. Ya da diyabetle […]