İnternette gezinirken tesadüfen bu siteyi buldum.
Ben tip 1 diyabetli bir gencin annesiyim. Oğlum 17 yaşında diyabetle tanıştı, vee tanıştık.
Anne olmak dünyanın en güzel duygusu. Evlat sevgisi başka hiçbir sevgiyle ölçülemez. Çocuğunuzun eline diken batsa sizin yüreğiniz kanar.
Bundan 15 sene önce oğlum lise 2 ye giderken tanıştık diyabetle ve ailece çok büyük şok yaşadık. Bir haftada kilo kaybı halsizlik ve sık tuvalete çıkmak gibi şikayetlerle gittiğimiz doktordan acil hastaneye yatarak çıktık. 15 gün hastanede kaldık. İnsülİn ile eve döndük.
3 erkek evladım vardı ve büyük oğlum Alperen’im diyabet olmuştu.
Allahım ben nerde hata yapmıştım? Çok tatlı yaptığım için mi hasta olmuşu yavrum? Yoksa yoksa okuldaki başarısı, hırsı, hep birinci olma isteği mi hasta yaptı yavrumu? Yoksa çok iyi yetiştirmek için uyguladığımız yöntem mi….
Bitmiyor sorgulamalar.
Oğlum benden daha dik duruyor. Bir damla gözyaşı görmedim gözünde.
Günde 4 kere iğne yapıyor. Hayatımız değişti. Yemek saatlerimiz, yediklerimiz. Herşey herşey değişti.
Diğer iki oğlumla konuştum; ‘artık abiniz diyabet. Onu üzmeyeceksiniz. Kavga etmek yok.’ Küçük oğlum Hakan 9 yaşındaydı abisi diyabet olduğunda. Sıcak yaz günlerinde dondurma bile istemediler benden.
Günler günleri kovaladı, seneler geçti alıştık. Hayat devam ediyor… Alperen’im derece ile girdiği İTÜ’den mezun oldu. İkinci oğlum üniversitede ve Hakan’ım üniversiteyi kazandı.
2004/3 Kasm… 3 serseri 3 kuruşluk telefon için trenden attılar yavrumu…. Korkunç beklemek ve kötü haber beyin ölümü… Organ bağışı…
Alperenim’in hastalığında çektiğim acı, ızdırap. Evladını sağlığına kavuşturmak için çabalamak. Ben o anları yaşamasaydım bağışlayabilir miydim canımın taa içinin organlarını?
Benim yaşadığım o acıları başkaları yaşamasın diyebilir miydim?
Süheyla Hanım
Süheyla Hanım Merhaba,
Canım acıdı okurken yazınızı. Ne yazacağımı bilemiyorum.
sevgiler
Süheyla hanım merhaba.Gözyaslariyla okudum yazinizi.Allah size sabır versin.Acıyı bilen çekenide anlar.Sizde büyük bir fedakarlık yapmıssınız.Allah sizden razi olsun.Ben de şu an aglamaktan daha fazla yazamıyorum.Allah yardimciniz olsun.Sevgiyle ellerinizden öpüyorum…
esra hanımcım allah hiç bir anneyi evlat acısıynan sınamasın.hayatta herşey insanoğlu için.insan başına gelen herşeye katlanabiliyor.oğlumun diyabet olması beni çok çok sarsmıştı.ama yıllar sonra allah daha büyük acı yaşattı bana.çok vaktinizi almamak adına fazla detaya girmiyorum.ben sizin aracılığınız ile şunu demek istiyorum diyabetli yakınlarına nolur fazla kaptırmayın kendinizi dik durun. acılar acıları çağırmasın.esra hanım sizden allah razı olsun.diyabet yakını olmak hele anne olmak çokzor .damdan düşenin halini damdan düşen anlar.paylaşmak acıları azaltırmış sizin çaresizliğinizdesizinle aynı şeyleri yaşayanlarla paylaşmak istiyorsunuz anlaşılmak için.ve hayatı olduğu gibi kabul etmek mutluluğun şifresi .RAZI OLMAK size sunulan hayat tiyatrosundan.çünkü bizler sadece birer oyuncuyuz bu sahnede .bize verilen rolün hakkını vererek oynamamız yani kapris yapmadan şikayet etmeden mutluolarak oynamak.perdeler kapandığında gönlümüz rahat olmalı.razı olmamak isyan etmekacıları gidermediği gibi derinleştiryor.yanlış anlaşılmak istemiyorum başımıza gelen herşeye eyvallah diyip oturmayı kastetmiyorum mücadele hayatın her evresinde olmak zorunda.çareler aramak yenilikleri takip etmek mutlu olabilmekiçin çaba sarfetmek lazım.bütün olumsuzluklara rağmen bize tanınan hayat süresini ennn üste taşıma gayretinde olmalıyız.mutlu olmak içindışardanbeklentiye girmeden nefes aldığımız için mutlu olmalıyız.bizde olmayanları değil bizde olanları görmeliyiz.ben evladığımı kaybettiğimde ölüm diyemiyorum allahım çok şükür ben evlat sahibi oldum 18 sene o beni çok mutlu etti.osevgiyi doya doya yaşadım dedim.olmasaydı da ölmeseydi demedim.dedem dermişki insan sabah kalktığında omzuna bir heybe asacak gördüğü duyduğu iyi şeyleri heybenin ön gözüne kötü şeyleri arka gözüne koyacakki mutlu olsun.heybenin arka gözündekiler tecrübe bilgi olarak bize dönsün.mutluluğu yakalamak kolay değil çaba lamak gerek .sağlıklı mutluluklar diliyorum
O kadar güzel okuyordumki.Ne kadar güzel gidiyordu herşey.Ama son paragraf derinden etkiledi beni.Bir anneye söylenecek en zor şey başınız sağolsun.Oğlunuz şimdi cennette.Sizi orada bekleyecek.Ne olur bu teselli ile ayakta durmaya çalışın.Bu blogda yazılarınızı görelim.Dertleşelim.Size iyi gelecektir diye düşünüyorum.
evet oğlum cennette bende öyle inanıyorum.inanmak öyle önemliki inanmak yaratıcınınadaletine merhametine herşeyin bir sebebi bir sonucu olduğuna başımıza gelenlerin bir anlamı olduğuna .inanmanın .sevdiklerimize tekrar kavuşabilme umudu olmasa oumut olmasa yavrunuzunyanından ayrılabilirmisiniz.o toprağa beraber yatmazmısınız.ordan ayrılmak öyle zorki okış günlerinde karların altında yatarken siz sıcak evinizde oturabilirmisiniz.ama şükürler olsun rabbimeki imanım sayesinde ayaktayım.dünya denilen bu evcilik oyunu bittiğinde ben yavruma kavuşacağım
Süheyla teyze diyorum izninizle, öncelikle başınız sağolsun.
Yazıyı okumaya başlarken, bir kişinin hayatına diyabet nasıl girmiş onu okuyorum diye düşünürken son paragrafın ilk cümlesini okurken hemen aklıma o haber geldi
“Üniversite öğrencisi A.Hakan C——R cep telefonunu vermek istemediği için şehir eşkıyalrı tarafından trenden atıldı”
bu haber kafamda en yer etmiş haberlerden birisiydi.Kendi kendime dedim ki.Yahu trende onca insandan biri çıkıpta siz ne yapıyorsunuz bırakan çocuğu demiş mi yani.Demek ki dememiş.Size Allah’tan sabırlar diliyor, A.Hakan C——-R yaptığı kafkas dansı aklıma gelirken Fatihamı yolluyorum.
Saygılar.
tabiki teyze diyebilirsiniz .ben 53 yaşındayım yarım asrı geride bıraktım.ailemin büyük çocuğuydum erkende anne oldum onun için büyük olmak hoşuma gider.ben diyabetli annesi olarak bu site ilgimi çekti.ama küpün içinde nevarsa dışarı osızarmış.kendi acılarımla sizleri üzmek değil maksadım.belki tecrübelerimi aktarırım belki s,ilerden yeni şeyler öğrenebilirim.ya faydalanırım ya faydam olur.yani paylaşmak hayatı paylaştığımız kadar zenginleşiriz…üzdüğüm insanlardan helallik dilerim.sağlıkla ve sevgiyle kalın
Süheyla hanım merhaba,
Siz diyabet olan tüm evlatlarımızın annesisiniz, o acı günü hatırlıyorum sizi burada göreceğimi düşünmemiştim. Söyleyecek sözüm tabii ki yok. Ne diyebilirim ki sadece büyük acınızı taa yüreğimde hissettiğimi bilmenizi isterim.
Sevgilerimle
Süheyla Hanım Merhabalar,
Yazınız beni derinden etkiledi. Allah hiç kimseyi evlat acısıyla, ciğer acısıyla sınamasın, diğer iki evladınızı ve sevdiklerinizi size, sizi de onlara bağışlasın..
Sevgiler…
Süheyla hanım, ben gerçekten ne yazacağımı bilemiyorum, sözün bittiği yer benim için…Ancak inancınız, teslim oluşunuz, hayat için sözleriniz..inanın şu an kalbim acıyor. Siz gerçekten büyük yürekli bir insansınız şu an aklıma gelmiyor ancak en güzel kelimeler sizin için…
çok teşekkür ediyorum güzel duygularınız için. evet ben bütü diyabetlilerin hatta tüm çocukların annesi olbilirim .ben anne olmayı anneliği çok sevdim.hani sanatçı olunmaz doğulur deniyorya annalikte aynen öyle.o duygu başka bir şey.biyolojik anneliği kastetmiyorum.çocuk doğuran her kadın gerçek anne olamıyor maalesef
Süheyla Abla Öncelikle Başın Saolsun Allah Sana Sabır versin Yazını okurken ÇOK ÜZÜLDÜM . Ne yapıcaksın alın yazısı alnımızda ne yazıyosa yaşayacağız. Sevgiler
BAYRAMIN MÜBAREK OLSUN ANNEM…