Teşekkür Yazısı
Daha önce de bahsettiğim gibi 2010 Şubat ayında tanıştım Tip-1 diyabet ile. İnsanın kendisini hasta gibi hissetmesi ne kadar zor bir şeymiş. Allah hiç kimseye dermansız dert vermesin ve hastalığı olanlara da acil şifalar versin. Tam 2 yıl ölümcül bir hastalığa yakalanmış olduğumu düşünerek çevremdekilerin üzgün bakışları arasında yaşadım. Sanki bu bir son gibiydi benim için. Bunun herhalde tek faydası oldu bana. Daha önce beni sevmediklerini ve mecburiyetten bana katlanmak zorunda olduklarını düşündüğüm, aileden olan insanların aslında benim asabi davranışlarım yüzünden o şekilde davrandıklarını anladım. Yani kısacası dost kara günde belli olur derler ya öylesi oldu işte 🙂 .
Tam da kendime bir çeki düzen vermeye karar verdiğimde rastladım Esra Hanım bloğunuza 🙂 . Paylaştıklarınızı okudukça ayaklarım yere basmaya başladı. En çok da -tam ifade edemeyebilirim- biz diyabetlilerden başka organ görevi gören başka canlı yok dünyada, sözünüz beni rahatlatmıştır. Kendimi hasta hissediyordum ya artık hiç de öyle olmadığımı düşünüyorum 🙂 . Benim sadece pankreasım insülin üretmiyor ve ben de bunu dışarıdan sağlıyorum. İçim kıpır kıpır, bir süredir hissetmediğim mutluluğu hissediyorum 🙂 .
Çok teşekkür ederim sizlere ve hepimize hiç bir zaman umutsuzluğa kapılmamak dileği ile yazıma son veriyorum 🙂 .
Takipçimiz: Ayşegül Hanım
Not: Ayşegül Hanım’ın yazısına fotoğrafı ben ekledim 🙂 . Esra Avcı (Görsel ositivepsychologynews.com’dan alınmıştır.)
Ayşegül Hanım Günaydınnnnn,
Böyle içten ve dolu dolu bir günaydın demek istedim size 🙂 .
İş yerimdeyim ve yazdığınız yazınıza kilitlenmiş bir durumdayım. Ağlamamak için de kendimi zor tutuyorum.
Çok naziksiniz. Güzel yazınız için çok teşekkürler.
Cümle bile kuramıyorum. Klavye üzerinde parmaklarım ne yapacağını şaşırdı.
Sizi çok öpüyorum.
sevgiler
Bu sekilde bize yapılan samimi geri dönüşler, bu projenin doğru yolda ilerlediğinin en belirgin göstergesidir. Devamını bekliyoruz. 🙂
Canım,
Hoş geldin.
Arkadaşlar Fatih Bey ile blogu beraber kurduk. Benim 11 yıldır arkadaşım. Ve hayatımdaki yeri çok önemlidir. Sayemde Eşref’ın de arkadaşı oldu 🙂 .kendime pay çıkarıyorum 🙂 .
Hadi görüşürüz.
Fotoğraf çok hoş olmuş Esra Hanım ellerinize sağlık 🙂
Çok öpüyorum sizi.
Ayşegül Hanım Merhaba,
Sizin güzel yazınıza böyle güzel bir fotoğraf ekleyim dedim 🙂 .
Ben de sizi çok öpüyorum.
sevgiler
öncelikle esra hanım bu sitede deneyimlerinizi ve bilgilerinizi bizimle paylaştığınız için çok teşekkür ederim yorumlarınızı ve yazılarınızı eksiksiz okuyorum..bnm erkek arkadaşın diyabetli ilk duyduğumda çok ama çok üzülmüştüm geceler boyu ağladığım olmuştu..sebepsiz yere… sizin paylaşımlarınızı okuyarak kendimi daha iyi hissetmeye başladım allah razı olsun sizden..
Melek Hanım Merhaba,
Öncelikle güzel yorumunuz için teşekkür ederim.
Ağlanacak ya da üzülecek bir durum olmadığınu anlamanız mutluluk verici 🙂 . Unutmayın; diyabetine iyi bakan bir diyabetli diğer tüm insanlardan daha iyi bakıyor kendine 🙂 .
Erkek arkadaşınız nasıl anlattı size diyabetini? Ne hissettiniz? O ağlama dönemi geçtikten sonra nasıl destek oldunuz kendisine?
Sizin de bildiğiniz gibi bazı yazılarımda özellikle eşim ve ailemden çok bahsediyorum. Onların diyabetime olan desteği çok önemli. Bu sebeple siz de bilgi verirseniz başka diyabetli yakınlarının içini daha bir rahatlatır ve bilgilendiririz.
sevgiler