Ben 12 yada 13 yaşımda iken babam kaza sonucu rahmetli oldu. Orta ikinci sınıfa yeni başladım. Eylül gibi vefat etti. Onun üzüntüsü çok etkiledi demek ki sonra yatılı olarak İstanbul Zeytinburnu’na geldim.
Orta 3 . sınıfta uyku vermeye başladı bana. Ben de çok yemek seçerdim, ayırırdım yemekleri. Yatılı pansiyonda kalırken haftasonu izni alarak teyzemlere Ümraniye’ye gitmiştim. Orda şeker komasına girdim. Haydarpaşa Numune Hastanesi’ne götürdüler. Sabaha kadar su diye bağırdığımı hatırlıyorum. Su yasak demiş doktorlar ama dayanamayıp doktorlardan habersiz suyu dudaklarıma sürseler de susuzluğum geçmiyordu. Kendime geldiğimde hemşire bana çocukluğumda kolunu aç yakışıklı tatlı çocuk dediğinde sen şeker hastası olmuşsun, kolunu aç iğne yapıcam. Öğreteceğim sen yapacaksın iğneni dediğinde ben de; ‘Hastanede yatarken ben yapacağım. Abla öğretecek. Herhalde çıkınca bitecek zannediyorum.’ Ama hala devam ediyorum.
Anne yok, baba yok. Şeker ne hiç duymamışım. Bilen yok, bana anlatan yok. İğne öğretmeye gelen hemşire; ‘Artık ömür boyu bu iğneyi kendin, sen yapacaksın şeker çocuk.’ dediğinde kafam dönüyordu. Hastanenin 5. katı 2. dahiliyede üzgünlüğümü anlatamam.
3.5 ay yatmıştım. Şekerimi ayarlayamıyorlardı. O kadar uğraşıyorlardı ki, ‘bizden gizli başka bir şey mi yiyosun’ dediklerinde üzüntüm katlanıyordu. Teksas Tomriksi o hastanede öğrenmiştim. Sessizce tiryakisi olmuştum.
Okulda adım ölmüş diye çıkmış. Duydum sonradan ve hala yaşamaktayım. Nice hasta olmayan, nice dalga geçen, nice üzüldüğüm ya da üzülen kimselerin öldüğüne şahit oldum. Hasta diye kız vermediler. Şekeri olmayan başkasına verdiler. Ama onu yapan herkesin nelerine şahit oldum bir bilseniz. Başkasına verilen kızın kocası şeker hastası. Benden öğrendi inceliklerini. Annesi şeker hastası, ben öğrettim insülin kalemi kullanmasını. Babasının hiç bir rahatsızlığı yokken kalp krizi sonucu akşam yatıp sabah kalkmadığını gördüm. Hiç hastalığı olmayan, aynı gün düğünümüz olan arkadaşım denizde boğuldu. Maalesef ben bunlara şahit olarak yaşadım ve hala da yaşıyorum. Allah hayırlı ömürler versin. Kimin öleceği, kimin kalacağı belli olmuyor. Ölenlere rahmet etsin mevlam.
Yaşam koçu olarak bildiğim Öyküm’ün ölümüne şahit olmak da beni şaşırtan, ama maalesef en çok üzüldüğüm gerçek olan olaylardan biridir.
Şeker hayatımda plan yapmama ve geleceğimi etkiledi, okulumu etkiledi. Liseyi bitirdim, üniversiteye gitmemi etkiledi. Daha umutlu olabilirdim. Şekeri öğrendim hayatım kolaylaştı derken çölyak hastası oldum. Şimdi hayat daha zor ve tek çalışıp maddi olarak daha fazla ihtiyacım olması ve borcumun hiç bitmemesi. Ama buna da çoook şükür. Rabbim bana her şeyi gösterdi ve bir kızım var ona hastalık yaşatmasın, göstermesin hiç bir çocuğa ama hayırlısı. Ne ise Allahım daha iyi bilir hayırlısından. Ayırmasın insan. Yaşarken bilemiyor, üzülüyor ama sonradan bakıp böyle olması bana daha iyi olmuş dediğim de oluyor ve hayat hala devam ediyor.
Emekli oldum. Hala çalışıyorum ve hala da borcum bitmedi bankalara. Bu işler için, pompa vs için kredi kartı kullanıyorum. Glutensiz ürün kullandığım için maddi zorlansam da şükür olsun rabbime. Ama bilmediğim için çok şaşırdım bu hastalıklara. Demek ki insanlar da bilmeyince tuhaf sorular sormaları normal oluyor. Demek ki hayatı öğrenerek yaşıyorum.
Hakkımızda rabbim en iyisini bilir, hayırlısını versin hepimize ve şifa versin imkan ve olanakları aratmasın Allahım….
Mehmet Karaköse
test
Mehmet Bey Merhaba,
Yaşadıklarınız sizi baya yormuş. Maalesef hayatta her zaman ‘şanslı’ doğmuyoruz. Ve bazılarımız hayata 1-0 yenik başlıyor.
Umarım sıkıntılarınız kısa sürede biter.
Yaşadıklarınızı bizimle paylaştığınız için ayrıca teşekkür ederim.
sevgiler,
MErhaba Esra hanım okuyunca çok bozuk cümlelerle yazmışım
Evet hayat bayağı yordu malesef elden gelen bişey yok ama
umudumuz devam ediyor
keşke bazı yerleri yazmasaymışım 🙂 beğenmedim yazdığımı yada yaşadığımı
Merhaba Mehmet Bey,
Biz de imla ve yazım kuralları açısından toparlamak adına biraz yorulduk 🙁
Umudunuz eksik olmasın.
Sevgiler