Diyabet ve Hamilelik
Esra Hanım ve bloğun değerli tüm üyelerine kucak dolusu sevgiler. Bizleri yalnız bırakmadığınız ve sürekli bilgilendirdiğiniz için…
Hikayem şöyle başlamıştı: işim gereği sürekli yurtdışında çalışmaktayım. Konu iş ve gelecek olunca 55 dereceye varan sıcaklıklardaki Arabistan çöllerinden -40’lara kadar düşen Rusya soğuklarına katlanmak zorunda kalıyorsunuz haliyle. Hal böyle olunca biz de diyabetle Rusya sınırları dahilinde tanıştık. Aslında babam vasıtasıyla tanışıklığmız 20 sene öncesine dayanıyordu ama 2015’in haziran ayında kendileriyle samimiyeti ilerletip can ciğer kuzu sarması olduk 🙁
2015’in Nisan ayı başlarıydı. Su tüketmediği için arkadaşlarından azarlar işiten, kova kova su içmeye, günde en fazla bir defa tuvalete giden ben 5-6 kez tuvalete gitmeye başlamıştı. Bir şeylerin ters gittiği belliydi ama fazla su tüketimini mevsimlik sıcaklara ve fazla çalışmaya bağlamıştım. Birkaç ay böyle devam ettik. Ta ki arkadaşlarım çok zayıfladığımı söyleyene kadar. Evet haklıydılar. Her zamankinden çok tüketmeme rağmen müthiş bir kilo kaybına uğramıştım. Babam da diyabet hastası olduğu için hastalık hakkında fazla olmasa da biraz bilgi birikimim vardı. Bunlardan dolayı aslında kendimin de diyabete yakalandığını aşağı yukarı anlamıştım ve fakat hastahaneye gitmekten ve kara haberi almaktan açıkçası korkuyordum. Yeni evliydim ve birkaç ay sonra oğlumu kucağıma alacaktım. Bunları düşünürken daha fazla kaçamayacağımı anladım ve hastahaneye gittim. Ve acı gerçeği öğrendim.
Şeker komasında olduğumu ve derhal müşahade altına alınmam gerektiğini söylediler. Hemen iş yerine gelip durumu anlattım ve Türkiye’de tedavi olmak istediğimi ilettim ve vakit kaybetmeden döndüm.
Dönüş yolunda “Ruslar bu işten anlamaz. Belki aletleri bozuktur” diye aptalca bir umutla başvurdum Haseki Hastahanesi’ne ve 13 ha1c ile yatırdılar bir hafta. Hayatımda, vize işlemleri için sağlık raporu alma dışında, hastahaneye uğramamıştım. Dünya başıma yıkılmıştı. Eşim hamile olduğundan ailemden hiç kimseye de haber vermemiştim. Tedavi boyunca ağlayıp durdum. Bir hafta sonra taburcu oldum.
Üstünkörü insülin ve ölçme eğitiminden sonra raporu alarak evime döndüm. Ailem özellikle babam yıkılmıştı. Üzülmesinler diye şeker ölçümlerimin hep düşük olduğunu söylerdim. Hastalık derdi bir tarafa konu komşu, akrabanın acı acı bakması ve şu otu ye, bunun suyunu iç geçer, bi adam vardı şunu içti iyi oldu falan demeleri ve benim onlara tip 1 ile tip 2 arasındaki farkı anlatamamam canımı acıtıyordu.
Bir ay dinlendikten sonra işime geri döndüm. Hayatım tamamiyle değişmişti. Özellikle yememe çok dikkat ediyordum. Şekerim mükemmel gidiyordu. İlk üç aydan sonra insülini tamamen bıraktım. Şu an 9. aydayım ve insülinsiz açlık ölçümlerim nadiren 105’i buluyor ve tokluk şekerim de 135’i geçmiyor. Herhalde balayı dönemimdeyim ve umarım hiç çıkmam.
Herkese Allah’tan şifa ve bu illetten bir an önce kurtulmayı diliyorum.
Yasin Kurt
test
Merhaba Yasin Bey,
Diyabetimben.com u uzun süredir belli aralıklarla takip ediyorum fakat bugune kadar hiç yorum yazmamıştım. Yaşım 26 geçen sene mayıs ayında Tıp-1 teşhis konuldu. Yazınızı okudugumda benimde geçen sene başımdan geçenler geldi aklıma. Öncelikle çok geçmiş olsun dicem ama bu geçecek bir hastalık degil. bununla yaşamaya alışmamız lazım bende 27 kilo vermiştim ve ketoz komasındaydım hastaneye yattıgımda ve eşimde 9 aylık hamileydi. Doğumuna hastaneden tanıdık vasıtası ile zor izin alıpta gidebilmiştim. çok kötü hissediyordum kendimi eşim baska hastanede dogum için yatıyor ben baska hastanede ketoz komasında.. yanında olamıyorsunuz vs. vs. bahsettiginiz belirtilerin hepsini bende yaşamıştım ve sonrasın balayına girmiştim. çok güzeldi herşey ne yesem cıkmıyordu şekerim. yaklaşık olarak 3 ay sürdü. hatta bir ara tip 1.5 muyum düşüncesi sardı araştırmadıgım forumlar kalmadı sonrasında kaldıgımız yerden devam. umarım balayınız uzun sürer. Bu süre içersinde nasılsa çıkmıyor düşüncesi ile fazla abartmayın yediklerinizi çünkü balayı süresini kısaltıyorsunuz diye duymuştum. Tekrar geçmiş olsun.. Aramıza hoşgeldiniz.
Tesekkurler Ismail Bey, yasadiklarimiz birbirine cok benziyo. balayi doneminde oldugumun farkindayim ve ilk gunku gibi dikkat etmeye devam ediyorum. umarim bu sure hic bitmez, ama acikca soylemek gerekirse hastaliktan hic korkmuyorum uzulmuyorum da, kader deyip geciyorum. beni asil uzen ve dusunduren sey ailemin gelecek kaygisi. bizim gibi yeni evlilerin asil derdi bu diye dusunuyorum. pek sanmiyorum ama umarim tedavisi bulunur ve hepimiz kurtuluruz. acil sifalar diliyorum…..