Biz diyabet ile tanışalı 1,5 ay oldu.
Öncelikle diyabetle ilgili hiçbir bilgimin olmadığını ( utanarak ) ama her şeyi öğrenmek istediğimi belirtmek isterim…
2013 Temmuz ayında eşim kısa bir sürede 89 kg dan 75 kg ya düştü. Tüm soranlara diyet yaptığını söylüyordu. O dönem rahatsızlanmış ve yemek yiyememeye başlamıştı. Sonra da mide küçüldüğünden midir bilmiyorum eskisi gibi fazla yemiyordu. Ekim-kasım gibi de ağız yaraları oluştu ve bir türlü geçmek bilmedi.
Ben bir şeylerin yolunda gitmediğini defalarca kendisine anlatmaya çalışsam da o hiçbir zaman kabul etmedi. Annesi, teyzeleri, dedesi hepsi şeker ilacı kullanıyordu. Sonra kendi kendime acaba mı dedim ve eşimle paylaştım. Ama eşim bunu araştırmak yerine öfkelenmeye başladı.
2,5 yaşında kızımız var zaman zaman ona karşı bile öfke kontrolsüzlükleri başladı. Ta ki mart 2014 de resti çekip artık evliliğimizin devam edemeyeceğini ona söyleyene kadar (çünkü öfke kontrolsüzlükleri hem kızıma hem de bana karşı tamiri imkansız boyutlara ulaşmıştı ).
Her şeyi anlatmaya başladı. Temmuz 2013 den beri zaman zaman şekerini ölçtüğünü çoğu zaman 200-250 lerde seyrettiğini zaman zaman da 350-400 leri gördüğünü ve bunu kendinin bile kabul edemediğini dile getirdi.
O gün bizim için yeni bir hayat başlamıştı.
Hemen kan verip tahlillerini yaptırdık ve açlık 325, tokluk 462 çıktı.
Bu arada biz denizli de yaşıyoruz. Denizli’de sadece 2 tane endokrin doktoru var. Ve sıranın size gelmesi 2 ayı buluyormuş. Fakat bizim daha fazla kaybedecek zamanımız kalmamıştı. Bi şekilde özel hastanedeki endokrin doktorundan randevumuzu aldık. Geriye dönük 3 aylık kan tahlil sonuçlarını da yanımızda götürmüştük. Doktor direk insüline başlamamız gerektiğini ve tip1 mi yoksa tip2 mi olduğunu tespit etmek için tahliller istedi.
Ve tip1 olduğu ortaya çıktı.
Tiroidlerde bir problem olmadığını söyledi.yani yaklaşık 1,5 aydır düzenli olarak insülin kullanıyor. Fakat doktor alkol ve sigara kullanmamasını söylemesine rağmen günde 2 paket sigara , hemen hemen her akşam da alkol almaya devam ediyor. Ve çevresindeki herkesten diyabetli olduğunu saklıyor.
Benim endişem bir gün komaya girer ve bilmeyen biri yanlış bir müdahale de bulunursa diye çok korkuyorum.
Araştırmalarım sonucunda sizi buldum ve bu konuda belki bana da yardımcı olursunuz diye düşündüm. Yine bir çok kez kendisine yakın çevresinin arkadaşlarının diyabetli olduğunu bilmesi gerektiğini ve herhangi bir durumda ona nasıl davranması gerektiğini bilmesi gerektiğini söyledim ama bir türlü kendisini ikna edemedim. Denizli’de seminer ya da herhangi bir programınız mevcut mudur.kendisini en azından böyle organizasyonlara yönlendirirsem sizler daha etkili olabilirsiniz diye düşündüm. Lütfen bana yardım edin. (Görsel kaynak: jdrf.org)
Seblinna
Üzüldüm gercekten okurken kendi yasadigimz ilk zamanki caresizligimiz geldi aklima geçmiş olsun
Hepinize ayrı ayrı çoook teşekkür ederim.İnşallah eşimde bu durumu kabullenir ve diyabetli yaşamın saklanılması gereken bir durum olduğu düşüncesinden en yakın zamanda vazgeçer.bu siteden ona da bahsettim belki birgün girip inceler.bu arada Esra Hanım umarım psikolojik destek için kendisini ikna edebilirim. Bir de bir sorum olacak.Lütfen diyabetle ilgili cahilliğimi mazur görün.tip-1 ömür boyu insülin kullanmak değil mı?Çünkü eşim Düzenli olarak insülinlerini yaptığında ve yemek programının dışına çıkmadığında bir süre sonra bunun biteceğini söylüyor.ilaca dönebileceğini ve sonrasında hiç bir şey kullanmasına gerek kalmayacağına inanıyor.Galiba benim diyabetle ilgili fazlaca eğitim almam gerekiyor 🙁 Tekrar teşekkürler.
sevgiler
Sayın Seblinna,
İnsülin ömür boyu kullanılacak. İnsülini düzenli kullansa ve yemeklerine de dikkat etse de peki bir anlamı yok. İnsülin rezervi kalmadığı için bu durum tıpta yeni bir çözüm olmadıkça maalesef böyle devam edecek.
Kendinizi ve eşinizi en kısa sürede diyabet konusunda eğitmeye çalışın derim.
Aklınıza takıldıkça bize buradan sorabilirsiniz.
sevgiler
Sayın Seblinna,
Yazınızı okuyunca dağıldım. Ki siz yaşayan taraftasınız. Sizin ve kızınızın yaşadıkları ile ilgili bir şeyler diyemiyorum. Keşke olmasaydı.
Eşiniz gibi düşünen zor insanlara özellikle organizasyonlara git demek imkansız. Zaten kabul etmiyorlar. O yüzden sosyalleşmesinden çok bence kendi içinizde bir süre tip-1 diyabeti yaşayın. Ve eşinizin yanında olduğunuzu hissettirin. Belki zamanla açılır. Belki zamanla tip-1 diyabetini dışarı burmaya başlar. Psikolog filan değilim ama tip-1 diyabetli bireyler ya da yakınları tip-1 diyabetle tanıştığında dağılıyorlar. Ve maalesef psikolojik desteği hastanelerimiz atlıyor. Ki bence en önemlisi bu. Eşinize bunun aranızda kalacağını ama en azından psikolojik bir destek almanız gerektiğini söyleyin. Yavaştan değişebilir her şey.
Unutmayın; eşinizin ailesinde birçok kişi sizin de belirttiğiniz gibi diyabetli. Kendisinde neden çıktığını sorguluyor olabilir. Bu sorgulama sürecinde de size ve çocuğunuza iyi davranmayabilir. Ama eşinizi yukarıda da belirttiğim gibi psikoloğa gitmeye ikna edin.
Denizli’de planladığımız herhangi bir toplantımız maalesef yok. Ama Denizli’den takipçilerimiz var. Hem çocuk tip-1 diyabetliler hem de tip-1 diyabetli yetişkinler. İsterseniz sizi onlarla görüştürmeye çalışırım.
Bana ihtiyacınız olduğunda mail de gönderebilirsiniz. Mailim: esra@diyabetimben.com
sevgiler
Merhabalar,yazinizi okuyunca inanin cok kötü oldum, esiniz adina en cok, kacmak kimseye söylememek cözüm degil ve Tip1 Diyabet yok olmuyor bu sekilde,
aslinda gectigimiz pazar yasadigim olayi yazi olarak yazacaktim ama buraya hemencik yazma gerekliligi hissediyorum,
Benim cevremde herkes tip1 oldugumu biliyor,Pazar günü arkadaslarimla konsere gittim, bu ilk defa bu kadar kalabalik bir ortama girisimdi, bir bardak vodka-redbull ictim (arada ictigimde genelde bunu tercih ediyorum dengesini de cözdüm vücudumda) ara ara sekerimi ölctüm hersey yolunda, arkadaslarimla hava almak icin ciktik, tam biz tekrar girerken,konseri olan sanatci meshur oldugu parcayi söylemeye basladi, ve herkes ayni anda iceri girmek istedi,o kadar kalabalikti ki insanlarin arasinda sIkIstIm kaldim,ne bir adim öne ne bir adim geriye gidebiliyorum, saga sola bile hareket edemiyorum,sinirlendim cok sinirlendim orda panik atak olan biri olsa sanirim cok kötü durumda olurdu,zar zor (yaklasik 5-10 dakika o durumda kaldim) yerimize gectik,tadi kacti kalkalim dedik ve ciktik, diger arkadaslari beklerken, benim gözüm kararmaya basladi,titremeye ve terlemeye basladim sekerim düsüyor anladim,yanimdaki arkadaslarim biliyor durumu,hemen cantamdan seker ölcüm cihazimi cikardi ben o arada hipo yasiyorum diye agzima üzüm sekeri tikiyorum (bu gibi durumlarda sekeri ölcemden hemen birseyler yemeli) arkadasim sekerimi ölctü ve inanilir gibi degil ama 509 mg/dl i gördüm ,arkadasim igne olmadan tekrar ölcelim elini yikamadik dedi hemen orda elimi yikadi aradan 1 dakika bile gecmemisti tekrar ölctük ve 170 mg/dl,eger arkadasim tekrar ölcmeseydi ben o an o panikle insulin yapacaktim kendime ve sonrasini düsünemiyorum bile,o panik aninda sanirim sekerim cok yükseldi sonra cikinca ve sakinlesince birden düsüse gecti ,ya da elime yedigim sekerin tozu bulasti ve o yüzden o kadar yüksek cikti ve aslinda hipo yasamadim sadece yasadigim panik bana cok geldi ve o yüzden gözüm karardi ve ter basti bilemiyorum ama tek bildigim eger arkadaslarim durumu bilmeseydi bana ilk yardimi yapamazlardi, yok hava alsin yok yere yatsin ,kolanya verelim falan yaparlardi herhalde..
Esiniz alkol kullaniyor tip1 olarak cok dikkatli olmasi gerekiyor bu konuda,icemez diye birsey yok elbette simdi icme demek onu daha cok bunalima sokacaktir ama en azindan bilincli bir sekilde icmesi yönünde yönlendirmeye calisin esinizi,
Bu arada bende Denizli’liyim ama maalesef yurtdisinda yasiyorum, belki esinize ayni seyi yasayan birileri iyi gelebilir,yalniz olmadigini görür, umarim hersey biran önce rayina oturur
Seblinna merhaba,
Yalnız başınıza çok büyük bir yük yüklemek zorunda kalmışsınız maalesef.
Sorunu çözmek için önce bir sorun olduğunu kabulllenmek gerek.
Eşiniz istemeden ne siz, ne bu blog, ne de bir başkası ona yardım edebilir.
Sayın Sakis’in yorumunun altına imza atıyorum.