Uzun zamandır ama bayaaaaa uzun zamandır psikolojimin pek de iyi olduğunu düşünmüyorum.
Özellikle beyaz eti hayatımdan çıkardım. 1-2 yıl oldu yemeyeli. Kırmızı ete ise mesafem devam ediyor. Yerken kesilme anları aklıma geliyor ve yemeyi bırakıyorum.
Gün içerisinde ya da bazı ortamlarda çok şen şakrak ve hoş sohbet olabilirken birden tüm modum değişebiliyor. Çok sinirli olabiliyorum. Etrafımdaki kişilere kim olursa olsun gergin davranıyorum. Bazen bu iş yerimde bile olabiliyor. Yüzümün şekli bir garip, cümlelerim bir garip.
Diğer bir konu cinsellik konusu. Bana her türlü saçma geliyor. Ya da odaklanma sorunum olabiliyor. Bunun sebebini de çözebilmiş değilim.
Etrafımda söylediklerimi anlamayan ya da sorumluluklarını tam anlamıyla ve istediğim gibi yerine getirmeyen insanları gördükçe de özellikle kişiyi sorgulayıp, gerginlik yaratabiliyorum.
Ya da bir olay yaşandığında karşımdaki kişi ya da kişilerin olayın analizini doğru yapmadıklarını görünce geriliyorum.
Ya da benim gibi karşımdaki kişi ya da kişilerden gerekli hassasiyeti görememek. Ya da yüzyüze iken bana çok samimi davranıp arkamdan aslında o samimiyette biri olmadığını görünce insanların ayrı bir gerginlik oluyor bende. Bu sebeplerle bu tarz insanları hayatımdan çıkarıyorum ya da hayatımda kalsalar bile verdiğim değer minimum seviyede oluyor.
Bunlar neden böyle ve bu durum normalde bende olabilecek bir şey mi yoksa tip-1 diyabetli olmamdan ötürü mü? İşte soruna çözüm bulabilmek için psikoloğa gideceğim. Hoş psikoloğa gitmek de bana oldukça saşma ve gereksiz geliyor. Bunu da eleştiriyorum 🙂 Bakalım bu saçmalıkların sebebi ne kadar tip-1 diyabetle ilgili görmüş olacağım.
Merhaba Esra Hanım, bahsettikleriniz çok daha fazlasıyla bende de mevcut. Tüm diyabetlilerin normal bir yaşam sürüyor ama ben bir başkayım sanıyordum. Ânım ânımı tutmaz. Motive olmam çok vakit alır. Aşırı mükemmeliyetçilik hayattan hiç bir zevk almamama sebep olur. Hayatımdan bezerim bazen de. Herkesi, benim hakkımda düşündüklerini aşırı önemser aynı zamanda da hiç kimse umrumda değil modunda olurum. Çok kararsız kalır, hangisini seçsem bolca pişmanlık yaşarım. Hangisini söylesem ki yaşam çok zor geliyor bana her anıyla. Bazen bir kamyonun altında ezilmişim gibi hissediyorum :(((
Gülhan Hanım Merhaba,
Tip-1 diyabet gibi birçok ortak noktamız olduğu paylaştıkça daha bi belli oluyor. Umarım siz de ben de bu garip psikolojiden kurtuluruz 🙂 Yarın ikinci seansımda bakalım neler yaşayacağım.
Destek almaya çalışın.
sevgiler
tahammülsüzlüğün sebebi bence kesinlikle tip-1. 6 aylık tip-1 liyim ama bazı tavırlarım aşırı değişti bazen insanların ufak yanlış yada mantıksız haraketlerine çabuk sinirleniyorum gereğinden fazla . sürekli devam eden bi durum var bunla yaşamaya mecburuz dışa vuramadığımız ya da her ne kadar idare etsekte çözümsüz olduğunu bilmek belkide geriyor bizi
Sayın HasanMeral,
İlk psikolog seansında tip-1 diyabetimi ne kadar sorun ettiğimin farkına vardım. Bu garip bir durum oldu benim için. Ki ben güya çok umursamayan biriyim. Dediğiniz gibi bu durumun elbette tip-1 diyabetle ilgisi var.
sevgiler
bence kesinlikle tip 1 den değil.ben diyabet değilim ama bende de zaman zaman hayata karsı böyle duygular oluyor.etrafımdakı yakın arkadaslarımda da oluyor.önemli olan kalıcı olmaması bu duyguların.siteyi takip etmemın sebebı dıyabet yakını olmam.bazen yoğun ış temposu ınsanı bu hale getırebılıyor.ya da hayatınızda yenı bır değişiklik sizi iyilestirebılır.mesela bır cocuk:))
Yasemin Hanım Merhaba,
Bence tip-1 diyabetli yakınlarının da desteğe ihtiyacı var. Eşref gibi 🙂
Bu arada mümkünse çocuk olmasın hayatımızda 🙂
Sevgiler
3 yıldır diyabetliyim. Bu süreçte tamamen başka biri oldum. Çok gergin, öfkeli, kararsız bir insan haline geldim. İlk hasta olduğumda psikoloğa gitmiş ve çok faydasını görmüştüm. Şu an tekrar gitmeyi düşünüyorum. Size de faydası olacağına inanıyorum.
Sayın Limon,
Birkaç seans gideceğim. Daha ilk seansta pek de bir şey anlamadım 🙂 Seviye atladıkça ne olacak göreceğim 🙂 Faydasını gördüyseniz dediğiniz gibi tekrar bi gitmeye başlayın 🙂
sevgiler
Bence kesinlikle diyabetten dolayı böyle oluyo çünkü bende aynı duyguları yaşıyorum bir anda değişebiliyorum öfke kızgınlık sinir gıcıklık hepsi karışıyo bence her diyabetli psikolog desteği almalı ama şöyleki sadece bizim bişeyleri anlamamız düzeltmemiz yetmiyo etrafımızdaki insanlar yakınlarımız bazen çok anlayışsız çok kaba üzücü kırıcı olabiliyor bizi anlayamadıkları için düşe kalka bir şekilde diyabetle yaşayıp ölmeyi beklemekten başka yapacağımız birşey yok gibi geliyor maalesef 🙁 🙁
Esra hanımcım merhabalar,sözlerime nasıl başlasam diye çok düşündüm.neyse bir kenardan başlayıyım dedim.Yazdıklarınız beni biraz düşündürdü.Hemen kendimde de bu ve bunun gibi şeyler oluyormu diye düşündüm.Aşağı yukarı aynı.En önemlisi kendinizde bu durumuları fark etmeniz yani FARKINDALIK önemli olan bu bence. Siz yardım arıyorsunuz.ve bence bir psikolag yada psikiyatırdan yardım almak en iyisi insan bazen bu durumunun farkında ama bir şey yapamıyor.Açıkcası üzüldümde çünki topu topu yüzyüze iki defa sizinle karşılaştım ve konuştum.Siz bana benim için bir iyilik ve yardım meleği gibi geldiniz.Yazınızın başında beyaz eti hayatımdan çıkardım kırmızıyıda mesafeli tükettiğinizi yazmışsınız.Psikolojinizin acaba bunlarla yada yemek yemekle bir ilgisi olabileceğinimi düşünüyorsunuz da yazmışsınız?Şeker hastalığının bu anlattıklarınızla tabiki bir ilişkisi vardır diye düşünüyorum.yazacak çok şeyler var ama nacizane ben yardım almanız gerektiğini düşünüyorum.tip1 diyabetli yakınlarınında desteğe ihtiyacı var.devir öyle bir devir ki yardımsız olmıyabiliyor.Size sağlıklı ve huzurlu günler dilerim.İnşallah en yakın sürede bunları atlatırsınız.Gülen yüzünüz hiç solmasın.sevgiler selamlar.Tuttuğunu koparan biri olarak bu sorunlarında üstesinden geleceğinize eminim.sizi öpüyorum güzel yazılarınızı bekliyorum.
Ayşe Hanım Merhaba,
Uzun zamandır ‘farkındalık’ dediğimiz şey vardı ama harekete geçemiyordum. Zamansızlık en büyük etkendi. Bir de önemsemiyordum. Düzelir, toparlarım diye bakıyordum.
Geçtiğimiz hafta Perşembe günü ilk kez bir psikoloğa gittim. İlk kez gitmek bile biraz fayda sağladı. Tip-1 diyabetin düşündüğümden fazla sıkıntı yarattığını biraz daha gördüm. Bakalım ilerleyen safhalarda daha iyi gelecek mi göreceğiz.
Çocuk konusuna gelirsek abimin bir kızı var. Deniz 🙂 Onunla oynamak ve zaman geçirmek elbette keyifli ama 2-3 saat sonra yoruluyorum 🙂 Namussuz tüm enerjiyi yiyip bitiriyor. ‘Hazır olmak lazım.’ Yoksa yapmamak en doğrusu. Bakalım zaman ne gösterecek.
Bu arada gerçekten iyiyim. Bu bence ‘ufak’ bir sıkıntı. Ve geçecek. Profesyonel destek her zaman iyidir. Ben toparlandıktan sonra bir de tip-1 diyabetli yakını Eşref’e el atmak lazım 🙂
Ben de sizi öpüyorum.
sevgiler
çocuk fikri güzel insanı çok değiştiriyor ama çocuğu dünyaya getirmeye hazırsanız olur.bence yakınınızda yeni bebeği olmuş biri yada birileri varsa onlara gidin ziyaret edin derim.bebekle başbaşa kalın elinize alın ona korkmadan dokunun anneler doğum yaptıktan sonra ilk zamanlar zorluklardan bahsedebilirler ama o söylenenleri duymayın.anne olmak dünyanın en güzel şeyi. yavrunuzu emzirmek en güzel şey.O zaman anne olduğunuzu anlıyorsunuz.İnanın herkesin hayında sorunlar sıkıntılar olmuyor değil.her evde ve her ailede var.Bende çok sıkıntılı zamanlar geçiriyorum.görümcemin yeni bebeği oldu geçen hafta oradaydım bebeği 15 günlük ama bana öyle iyi geldiki anlatamam psikolejimi değiştirdi diyebilirim.Birde dua etmenizi öneririm.Umudunuzu hiç yitirmeyin.sevgiler
hahn şimdi oldu Esracım sen çok güçlü bir kadınsın yapabilirsin yapabiliriz tip1 illetinin yan etkilerini yok etmek için elimizden ne geliyorsa yapabiliriz.Kendini sev hayat arkadaşın Eşref’ide sev. Her şeye rağmen yaşamak güzel.sevgilerimle
Toparlanmak sizin de dediğiniz gibi güç olmayacak. Seanslar biraz ilerlesin. Bakalım neler değişecek 🙂
sevgiler
1 Sene olucak tip1 liyim ne bu inişçıkışlara alışabildim nede hastalığı kabul edemedim eşimde tıkandı kaldı 3 tane çoçuğum var bakamıyorum sokağa çıkamıyorum ev işlerimi yapamıyorum nefes bile aldığımı hissedemez oldum en küçük çoçuğum 3 yaşında bazen haftalarca benle evde oturuyor onada kafayı yediricem yakında eşim eğer işten erken gelirse çoçukları gece olsun gezdirmeye çalışıyor antalyada yaşıyorum sıcak ve şekerimin ani çıkış ve düşüşlerinden dolayı evdeyimdevamlı nefret ediyorum bu şeker illetinden ALLAH herkese sağlık sabır versin
Esra hanım antalya çok aşırı sıcak dışarıya çıkarken yanımada insülin taşımak zorundayım. Buz kalıplarıyla taşıyorum . hem çantam taş gibi ağır oluyor hem de eriyip çantada ne varsa nemlendiriyor. Bana önerebileceğiniz bir çözüm var mı acaba?
Mine Hanım Merhaba,
Diyabetimben’de özellikle bu konu ile ilgili çok yazı yazdık. İnsülin taşıma çantası alabilirsiniz medikal firmalardan.
sevgiler,
benim 2.5 yasindaki kizimda 2 aydir typ 1 onunda sebebsiz aglama sinir krizleri Moral bozuklugu isteksizlik gibi halleri oluyor doktoru hastaligiyla baglantisi yok dedi ama sanirim yanilmis sizleri okuyunca kizim psikolojisini daha iyi aNLIYORUM IYIKI VARSINIZ
Sayın Melegim,
Doktorlar ilgisi yok dese de mutlaka var. Kan şekerindeki dalgalanmalar vücudumuzda her şeyi ama her şeyi etkiliyor.
Kızınızı anlamanızda faydamız oluyorsa ne mutlu bize 🙂
sevgiler
ben nisa esra abla bircey orenecektim erdal karaöz doktor doku hücresinden ünisilin üretildiini soyluyor acaba tıp 1 içinmi
Nisa Merhaba,
Erdal Karaöz Türkiye’deki en iyi doktorlardan biridir. Kocaeli Kök Hücre Araştırma Merkezi’nin de başındadır. Tip-1 diyabette de işe yarayabilir.
sevgiler
merhaba meleğim ..
benim oğlumda 5 aylık diyabetli ve kesinlşikle kan şekerinin etkisi var özell,kle yüksek gittiğinde daha hırçın sinirli ve stresli oluyorlar..biz hastenede22 gün yattık ve benim kolların bütünüyle tırmık ve ısırık içinde kalmıştı..hastaneye yatmadan önce ondaki bu değişikliği fark etmiştik aslında çok kötü oldu bu çocuk huy değiştirdi ne kadar hırçın oldu diyorduk ..ve sonuçta diyabet olduğumuz ortaya çıktı şimdilerde kan şekerinin düzenlenmesiyle eski haline geri döndü yine ara ara yüksek olursa yine streslenip hırçınlaşabiliyo..merak etmeyin siz daha yenisiniz mutlaka geçecektir bu halleri şker düzenlenmesiyle..
mine hanım çok geçmiş olsun sizede bilmiyorum sizi rahatlatırmı ama inanın ben keşke oğlum değil ben hasta olsaydım diyorum çocukta diyabet o kadar zorki bence dua edin en azından o 3 yaşındaki miniğinizin değil sizin başınıza geldiği için ..bence bir an önce toparlanın ilacınızı yapın dışarı çıkıp nefes alın gezin alın yavrunuzu evde kalmak fazlasıyla bunalımlara sebep oluyor ..ben hergün çıkarıyorum oğlumu o zaman insan kendini dinlemeyi bırakıyor gerekirse destek alın..umarım beni yanlış anlamazsınız ..sevgiler.
Esra abla 5 yıldır tip 1 diyabet hastasıyım ve hayatımdan bıktım artık.Hastalığımdan dolayı şimdide kalp kapağım kan kaçırmaya basladı.Yani birde kalp rahassızlığım ortaya çıktı.Tedavi sürecine hemen başladık tabi,şeker hastalığımla alakalıymış.Kan testi yaptık sonuçlar iyi çıktı.Yani kendime dikkat ettiğim halde şeker benden bişeyler almaya başladı ne yaparsam yapıyım olmuyor.Ailem ise kendime düzgün bakmadığımı söylüyor ve bana baskı yapıyor.Ancak ben elimden gelenin en iyisini yapıyorum ama nedense olmuyor.Hayattan bıkmış sanki herşey bana yapaymış gibi geliyor hiçbirşeyden tat alamıyorum sanki boşuna yaşıyormuşum gibi geliyor.En çokta sinirlendiğim gittiğim her yere iğnelerimide götürmek oluyor.Şekerim düşünce veyada çıkınca kendimi hiç tanıyamıyorum.Psikolojik destekte aldım ama gene aynı.BELKİ BANA YARDIMCI OLACAK BİŞEYLER SÖYLEYEBİLİRSİNİZ
Veysel Merhaba,
Aile baskısı, yakınların ya da arkadaşların baskısı bitmez 🙂 Her yere gidince ben de insülinlerimi, tip-1 diyabetimle ilgili her şeyi ama her şeyi götürüyorum. Bu da canını sıkmasın. Tek değilsin. Unutma.
Kan şekeri düşüklüğü ve yüksekliğinde ben de kendimi tanıyamasam da tip-1 diyabetin getirilerden birkaçı bu. Boşa canını sıkma. Tip-1 diyabetini yönet. Gerisi boş.
sevgiler