2 Kasım 2007. Bugün randevumuz var doktorda. Oğlum onbeş gündür değişik hallerde. Aşırı derecede su içiyo. Bir iki oldu altına da kaçırıyo. Kızıyorum ona çok su içtiği için. Bilsem ki içinde hücreler iflasta kızar mıyım hiç yavruma.
Doktora gittik. İdrar yollarını üşüttü galiba dedim. Testler yapıldı. İdrarda şeker var dedi doktor. Nasıl yani dedim? İdrarda şeker mi olurmuş!… OLURMUŞ öğrendik o gün …Veeee bi sürü sıkıntıdan sonra ambulansın içindeyiz. Oğlum çok mutlu. Çünkü ilk defa ambulansa binmiş. Onun mutluluğu.
Hastaneye geldik. Kan tahlili yapıldı. Şeker 900. Hemşireye dedim ki; eşim dışarıda, bekliyo. Bi kaç saate çıkar mıyız? Bana baktı ve 15 gün buradasınız dedi. Nasıl yani dedim? “Oğlunuz diyabet” dedi. İlk defa duyduk ismini DİYABET…
3 gün hiç durmadan ağladım. Sonraları da ağladım. Bizi yoranlar oldu, üzenler oldu ama teselliyi oğlumdan buldum. Anne üzülme diyen sesinde buldum ve kendine gel dedim. Sen dik durucan ki oğlun sağlam kalsın, o da dik dursun. Öyle de oldu.
Çok üzüldük. Çok ağladık. Gün geldi amaaan diyip yedik. Gün geldi sadece baktık. Gün geldi birbirimizi de hırpaladık. Ama hiç isyan etmedik.
2 kasım 2015 sekiz yıl bitmiş. Üç beş tane cips yiyebilirsin annecim dediğimde üçle beşi toplayıp sekiz tane cips yiyen küçük oğlum büyüdü. 15 yaşına girdi.
Canım oğlum, son nefesimi verinceye kadar senin sol yanındayım seni çok seviyorum…
Yeliz Budak
test
Yeliz Hanım Merhaba,
İlk tanışmadan sonra bireyler ya da aileler maalesef kendine zor geliyor. Bu sürecin kısa sürede atlatılması sonraki zamanlar için oldukça önemli. Sizin de atlatıp oğlunuzla birlikte sekiz yılı devirmiş olmanız apayrı bir mutluluk.
Uzun zamandır sizi tanıyan biri olarak yazınızda bize çok iyi aktardığınız duygularınız için çok teşekkür ederim.
Umarım bir gün hep beraber tip-1 diyabetin bittiğini ya da daha da kolay yönetebildiği günler görürüz 🙂
sevgiler,
Nazlı Deniz Günay Anne olmak bir de tip1 diyabetli bir cocugun annesi olmak! Ancak yaşayan bilir aynı olmadığını herşey guzel olacak hep birlikte
Yeliz Aksoy Uz Nasilda duygularimiz hep ayni, Insallah evet birgun ve o birgun dedigimiz gun gelicek ya tedavisi bulunucak yada en kolay bir sekilde yonetilcek…
Serap Yıldız Köroğlu Duygularımız hep aynı diyabetli annesi olmak cok zor ve cok fazla sorumluluk istiyor… Derdi veren Rabbim dermanını verecek insallah
Alime Karakaş Bende tip 1 diyabetliyim inanın çok duygulandim okurken bende anneme üzülme ben hiçbişey yemem şekerim de sıfır olur iyileşirim anne üzülme derdim benimde elime kaynatma enjektör ve kocaman iğne uçlarını verdiklerinde kendimi doktor gibi düşünüp mutlu olmuştum. Genede şükürler olsun ki kimseye muhtaç değilim. Çok geçmiş olsun sağlıklı günler diliyorum.
Elif Demirel Annelerin işi zordur…hele ki diyabetli çocuk annesi olmak başka bir sorumluluk getirir. ..Maşallah Yeliz hanim Rabbim oğlunuzu uzun ömürlü eylesin. .
Beyhan Akgün Koçak 2.5 yıl önce benim de yaşadığım duygulara tercüman olmuşsunuz.Allahım hepimize şifalar versin…
Melahat Durlanık Yiğit Her anne yaşadığını kendi bilir,
Allah kimsenin başına vermesin elbette ama, Bence; çocuğu tip 1 diyabet olmayan ya da daha ağır tablolarda olmayan anne babalar, ben çok fedakar anneyim babayım demesin. Kusuruma bakmasın kimse. Her an tetikte olmak, her saniye hesap kitap yapmak, deliksiz bir uykuyu uyumamak, vb. hiç kolay değil.
Serhat Bey Merhaba,
Kişisel fikriniz ama bence kendi yorgunluklarımızı düşünerek en çok biz yoruluyoruz diyerek diğer anne ve babalara haksızlık etmeyelim. Her anne ve baba çocuğunda bir rahatsızlık olsun ya da olmasın çok değerli ve önemli.
sevgiler,